Catégorie : tribune libre presse

Diversifier notre économie grâce aux crises (militaires) ?

|
Tags: , , , ,

Zu Gast am Land

En juin 2018, Etienne Schneider déposa le projet de loi 7325 qui vise à modifier trois lois en lien avec les opérations, l’organisation et le financement militaire. Après les élections, c’est au nouveau ministre de la défense François Bausch de défendre le projet. Les changements proposés sont loin d’être cosmétiques, il s’agit d’un véritable changement de paradigme pour la politique de Défense du Luxembourg.

(1) Le gouvernement veut déployer l’armée quand et où bon lui semble : La loi actuelle limite la participation de l’armée luxembourgeoise à des opérations de « maintien de la paix » effectués dans le cadre d’organisations internationales. La réforme prévoit de remplacer les « opérations de maintien de la paix » par des « missions de gestion de crises » et ceci « dans le cadre de coopérations bilatérales décidées par le Gouvernement ». Un mandat international n’est donc plus requis, permettant en théorie des interventions militaires offensives et même illégales en vertu du droit international.

(2) La procédure pour déployer l’armée est raccourci, les instances de contrôle démocratique sont court-circuités : Selon la loi actuelle, le Conseil d’État et la Conférence des Président de la Chambre des Députés doivent donner obligatoirement leur avis sur chaque opération militaire ou civile à l’étranger. Désormais une simple consultation de la commission compétente de la Chambre des Députés suffira.

(3) Le gouvernement veut investir comme bien lui semble dans la militarisation : Avec les modifications, la quasi entièreté des dépenses militaires pourront être financés directement depuis le Fonds d’équipement militaire, dont la dotation est fixée chaque année par loi budgétaire. Tout nouveau projet (p. ex. achat d’un avion) n’aura plus besoin d’une loi de financement spécifique et donc plus de débat au Parlement. Comme l’explique l’exposé des motifs, cela vise « à faciliter le développement d’une véritable politique économique et industrielle » dans le secteur de la défense.

Ainsi le gouvernement opère un revirement particulièrement dangereux dans sa politique étrangère. Dans l’exposé des motifs du projet de loi, il va jusqu’à déclarer obsolète le cadre des Nations-Unies et le droit international, défendant la nécessité de pouvoir agir en-dehors de tout mandat et dans une multitude de types d’opérations pour « renforcer sa fiabilité envers ses alliés ».

S’y ajoute une constante augmentation du budget militaire : les 365 millions prévus pour 2019 sont plus que le double qu’il y a 10 ans et le budget militaire dépassera dans quelques années les sommes dédiés à la coopération internationale. déi gréng et LSAP prônent les retombés civiles et économiques pour faire oublier que finalement tout investissement militaire sert à des fins militaires. Ainsi le Luxembourg participe à la renaissance de la militarisation des blocs. Le satellite Govsat est p.ex. déjà utilisé par des drones qui effectuent des missions d’observation de la Russie. Pour déi Lénk, le Luxembourg devrait miser entièrement sur la diplomatie et la coopération. Les besoins en ressources et le changement climatique vont générer les conflits de demain. Investir dans ces défis actuels devra primer sur la tentation de se montrer bon élève de l’OTAN.

Gary Diderich, co-porte-parole de déi Lénk

De politesche Stamminee – KONTERBONT – Thema „Kënschtler an hir Konscht“

|
Tags: , , ,

Konterbont  (journal électronique en luxembourgeois – projet de Autisme Luxembourg asbl)

Als jonke Kënschtler ass et net einfach sech hei am Land ze etabléieren. Wéi kann Ärer Meenung no de Gesetzgeber hinnen dobäi hëllefen?

An der Realitéit steet nach ëmmer net jidderengem de Wee zum Kënschtlerberuff op. Net jidder KënschtlerIn ka vu senger Konscht liewen. Net jidderee kann sech eleng op seng Konscht fixéieren a brauch eng Niewenaarbecht fir iwwer d’Ronnen ze kommen. Ouni finanziell Ënnerstëtzung, a sozial Ressourcë vun doheem, bleift et ganz schwéier fir dezent vu sengem Beruff liewen ze kënnen.  Kënschtler aus manner guddem Haus bleiwen d’Exceptioun déi d’Reegel confirméiert. Dëst gëllt zu Lëtzebuerg wéi och am Ausland.

Den demokrateschen Zougang zur Konscht an zum Beruff Kënschtler huet nach e wäite Wee virun sech. Iwwer eng verstäerkte kulturell Mediatiounspolitik an der Schoul ka Konscht an éischter Linn méi zougänglech gemaach ginn. An zweeter Linn, mussen sech enge.R.m ugoend Kënschtler héichwäerteg Formatiounsméiglechkeete bidden.

A schlussendlech Debouchéë fir hir Konscht. An do als alleréischt: d’Bezuele vun der Aarbecht: nach ëmmer ginn et kaum bis kéng Reegelen, wat d’Mindestbezueleung vu Kënschtler ugeet. Dobäi kënnt e weideren Nohuelbedarf, wat déi sozial Ofsécherung vu Kënschtler an Intermittants ugeet.

Mer brauchen eng Subventiounspolitik, déi an hirer Diversitéit d’Autonomie vum Kënschtler ënnerstëtzt. Kulturpolitik dierf keng Interessie vertrieden, déi de.R.m Kënschtler seng Aarbecht usurpéiere fir Zwecker, déi ofgekapselt si vun hirer eigentlecher Finalitéit.

Am Kader vum „Nation Branding” gëtt oft de Sport zitéiert awer seelen d’Kultur. Wéi kann d’Politik d’Kënschtler ënnerstëtzen iwwer hir Konscht d’Ausland positiv op Lëtzebuerg opmierksam ze maachen?

Fir eis als Lénk hunn Kënschtler net am Déngscht vum Nation Branding ze stoen.

Wann Lëtzebuerg am Ausland wëll positiv opfalen, da muss d’Regierung hir generell Politik änneren, ewech vu Steiernische fir Superräicher an hin zu enger solidarescher Kooperatioun mat eisen Noperen.

All Kënschtler vertrëtt an alleréischter Linn sech selwer an seng Konscht. Wann d’Politik si dobäi wëll ënnerstëtzen dann am Beschten andeems se hinnen eng finanziell Ofsécherung bitt an international Partnerschafte mat Kulturinstitutioune verstäerkt a weider entwéckelt. Éischt Iddien an déi Richtung stinn och am Kulturentwécklungsplang an et gëllt elo si zesumme mat allen Bedeelegte weiderzedreiwen an an d’Realitéit ëmzesetzen.

En Thema dat vun Zäit zu Zäit opkënnt, ass eng Héichschoul fir Kënschtler zu Lëtzebuerg ze grënnen. Wéi gesitt Dir dës Iddi?

Als Lénk ware mer eng vun deene wéinege Parteien, déi d’Fuerderung vun enger Konschthéichschoul an eisem Walprogramm haten. Et ass an eisen Aen en wichtege Schrëtt och hin a Richtung zu enger Demokratiséierung vum Zougang zum Beruff. Et bedeit en plus eng Unerkennung vum akademesche Charakter vun der Ausbildung an eng Beräicherung vun der universitärer Landschaft hei am Land.

Zwou Säite vun enger Medaille – Nohaltegkeet ass méi ewéi Ëmweltschutz

|
Tags: , , ,

Tribune libre RTL Radio/Radio 100,7

Nohaltegkeet ass ze laang nëmmen a Verbindung mat Ëmweltschutz gesi ginn. Dat gëtt och haut nach gemaach. Eng Gesellschaft déi sozial an ekonomesch Ongläichheete schaaft ass net nohalteg. An eng Gesellschaft an där d‘Aarmut wiisst an déi gläichzäiteg ëmmer méi Ultraräicher produzéiert an unzitt kann och net nohalteg sinn.

Zu Lëtzebuerg geet d´Scheier tëscht den äermsten an de räichste weider auserneen. Et sinn des Ongläichheeten déi dacks als Ongerechtegkeete gefillt ginn an déi Frustratiounen a Spannungen nieren.

Verstäerkt ginn des Gefiller, wa beim Kampf géint Klimaverännerung an Ëmweltzerstéierungen ëmmer erëm déi gréisste Sacrificer grad vun deene Leit verlaangt ginn, déi am mannsten hunn. Dann entstinn Revolten, wéi déi vun de Gilets Jaunes a Frankräich. Et sinn awer déi ganz Räich an déck Multinational Firmen, déi am meeschte verschmotzen, mee duerch Steier- a Sozialdumping de Präis dofir net bezuele mussen. An d’Politik, op nationalem wéi op europäeschem Niveau mécht näischt dogéint.

Déi grouss sozial Ongläichheeten an d’ekologesch Kris hänken zesummen. Méi nach: d’Ongläichheeten sinn ee staarke Moteur vun der Zerstéierung vun Ëmwelt a Klima. Dofir dierf een déi zwee Politikfelder net sech géigeniwwer stellen.  Sozialpolitik an Ëmweltpolitik si komplementar a musse mateneen ugaange ginn.

Effektiv sinn et dacks déi Äermst déi d´Konsequenze vum Klimawandel ze spiere kréien an déi räichst Persounen a mächtegst Betriber, déi di gréisste Verantwortung dofir droen. Et sinn des privilegiéiert physesch oder moralesch Persounen déi am meeschten zu CO2 Emissioune bäidroen. Et ass hei wou d´Verantwortung läit, mat der Komplizitéit vun de Staaten, fir Waasser- a Loftverschmotzung, Landraub a Biodiversitéitsverloscht.

D‘Emweltkriis an d´Sozialkriis sinn zwou Säite vun enger Medaile. Si hänke strukturell zesummen a verstäerken sech géigesäiteg. Béid sinn d´Konsequenz vun engem ekonomesche System deen op der Ausbeutung vun de Ressourcë berout: Ëmweltressourcen a mënschlech Ressourcë mam Zil vun der Akkumulatioun vu Profit wat dann nees Ongläichheete mat sech bréngt fir d´Mënschen an d´Natur.

De Kampf géint de Klimawandel geet och iwwer méi sozial Gerechtegkeet an en interventionistesche Staat. Mir kréien de Klimawandel net gemeeschtert andeems mer an dësem System mat e puer Schéinheetkorrekture weiderfueren. Schonn den Einstein sot op eng Verännerung ze hoffen andeems een dat selwecht weidermécht wier verreckt.

An dem Sënn brauche mer fir de Kampf géint de Klimawandel ze finanzéiere massiv Investissementer an d´Fro stellt sech wou een di Suen siche geet. Bestëmmt net bei de Benodeelegten.

Hei stellt sech d´Fro vun der Ëmweltgerechtegkeet. Mir brauchen e staarken a responsabele Staat deen dofir suergt dass déi grouss Ëmweltverschmotzer zur Rechenschaft gezu ginn a musse bezuelen.

Sozial Gerechtegkeet an Ëmweltgerechtegkeet geet Hand an Hand. Et sinn dacks déi am mannste Privilegiéiert vun eis déi a schlecht isoléierte Wunnenge wunnen an déi héich Heizkäschten hunn.

Wa mer eng nohalteg Gesellschaft ustriewen, musse mer sozial Ongläichheete bekämpfe souwuel fir d’tëschemënschlech Solidaritéit ze stäerken an d´Liewensfäegkeet vun der Gesellschaft ze erméiglechen a souwuel fir d´ekologesch Kris ze entschäerfen. Do kann de Staat op verschiddenen Niveau´en agéieren: mat der Iddi vun engem gestaffelte Waasserpräis, an der Wunnengskriis, am Kampf géint d´Energieaarmut, bei der Sanéierung vu Wunnengen an dofir kann a soll een Deel vun de Rentereserve benotzt ginn.

Nathalie Oberweis, déi Lénk Stad

Sozial wirtschaften gegen den Klimawandel

|
Tags: , , , ,

Zu Gast am Land

Die Zeiten, zu denen der Umweltschutz als politisches Randthema belächelt wurde, sind längst vorbei. Heute sind sich – endlich – die meisten einig, dass der Klimawandel nicht mehr ignoriert werden kann.

déi Lénk sind allerdings die einzige politische Bewegung in Luxemburg, die den Klimawandel als soziale Frage identifiziert. Es ist offensichtlich, dass, wenn auch der Klimawandel selbstverständlich alle Menschen betrifft, die Folgen nicht für alle gleich schwerwiegend sind. Weltweit sind ärmere Länder und Gesellschaftsschichten immer stärker von Naturkatastrophen und Klimaänderungen betroffen. Sie sind es, die unter Wassermangel oder Überschwemmungen leiden, während andere die finanziellen Mittel haben, um sich teilweise davor zu schützen. Auch in Luxemburg sind es oft Geringverdiener, die direkt an vielbefahrenen Straßen wohnen und daher unter der schlechten Luftqualität leiden müssen.

Gleichzeitig sind es die Reichsten, die den Klimawandel am stärksten vorantreiben. Luxemburg und Katar, zwei der weltweit reichsten Länder, besitzen gleichzeitig den größten ökologischen Fußabdruck. Auch innerhalb der Länder sind es wiederum die Wohlhabenderen, die es sich beispielsweise leisten können, mehrmals jährlich per Flugzeug zu verreisen.

Es ist demnach offensichtlich, dass die soziale und die ökologische Frage nur zusammen gelöst werden können und sich nicht gegenseitig ausschließen, wie dies öfter dargestellt wird. Ganz im Gegenteil, Maßnahmen zum Umwelt- oder Klimaschutz können nur dann erfolgreich sein, wenn sie die soziale Realität der Menschen erfassen und verbessern. In diesem Kontext hat der Weltklimarat in seinem jüngsten Bericht darauf hingewiesen, dass die im Pariser Abkommen festgehaltenen Ziele nur erreicht werden können, falls eine Umverteilung des Reichtums erfolgt und so die sozialen Ungleichheiten verringert werden.

Zudem muss die herrschende neoliberale Politik in Frage gestellt werden. Wenn wir den Klimawandel aufhalten, oder zumindest verlangsamen wollen, müssen wir aus der Wachstumslogik ausbrechen, die heute oft als alternativlos dargestellt wird. Es ist offensichtlich, dass endliche Ressourcen kein unendliches Wirtschaftswachstum erlauben. Der technische Fortschritt kann diese Tatsache nicht ändern.

Wir benötigen daher ein nachhaltiges Wirtschafts- und Gesellschaftsmodell. Dazu gehören hohe Investitionen in öffentliche Dienste und Infrastruktur, sozial gestaffelte Anreize zu ökologischerem Handeln und das schrittweise Verbot umweltschädlicher Produktionsprozesse. Die langjährige Forderung von déi Lénk eines gestaffelten Wasserpreises wurde zum Beispiel in dieser Logik erarbeitet. Und auch der Ausstieg aus dem Spritexport muss sozial tragbar sein und dem Konsumenten erlauben, sich anzupassen. Gleichzeitig muss massiv in den öffentlichen Transport investiert werden, um so eine komfortable, flexible und verlässliche Alternative zum Auto zu schaffen.

Das nötige Umdenken hin zu einer nachhaltigen Gesellschaft hätte weitere Vorteile. Eine andere Arbeitsteilung, beispielsweise, könnte gleichzeitig mehr Zeitwohlstand für alle garantieren.

Die wichtigste Voraussetzung für eine solche ökologische und soziale Transition ist allerdings, dass sie von einem möglichst großen Teil der Bevölkerung unterstützt wird. Dazu braucht es eine breite Bürgerbeteiligung, die den Rahmen dieser sozialökologischen Transition schafft.

Carole Thoma, Sprecherin von déi Lénk

 

De politesche Stamminee – KONTERBONT – Thema „Télétravail – Homeoffice“

|
Tags: , , ,

Konterbont

(journal électronique en luxembourgeois – projet de Autisme Luxembourg asbl)

(-) D’Schaffe vun doheem gëtt en ëmmer méi wichtegt Thema. Wéi steet Är Partei zum Télétravail?

D’Schaffe vun doheem ass en zweeschneidegt Schwäert:

Engersäits kann et eng positiv Flexibiliséierung am Interessi vum Salarié sinn, deen den (ëmmer méi laangen) Trajet op d’Aarbecht spuert, respektiv et him generell besser erméiglecht Aarbecht a Privatliewen openeen ofzestëmmen.

Op där anerer Säit kann dës Flexibiliséierung jee no Handhabung awer och zu sengen Ongonschten ausgeluecht ginn an zu enger gréisserer Aarbechtsbelaaschtung féieren, andeems z.B. net déi geschafften Aarbechtszäit gekuckt an ugerechent gëtt, mee réng d’Resultat vun der Aarbecht. Eng weider Gefor läit am Verloscht vum soziale Lien mat den Aarbechtskollegen an de méigleche Schwieregkeete fir Salariéë fir sech kollektiv gewerkschaftlech ze organiséieren.

Nawell ass den Télétravail mëttlerweil eng Realitéit an duerch en interprofessionellen Accord tëscht Gewerkschaften a Patronat vun 2006 och rechtlech garantéiert. Als déi Lénk si mer duerfir, dat d’Reglementatioun vum Télétravail iwwerschafft gëtt a Richtung vun enger Vereinfachung am Interessi vum Salarié.

(-) Kann d’Politik den Télétravail fërderen a wat wieren déi konkret Mesuren?

Den Télétravail spillt sech an engem Kader of, deen d‘Politik maassgeeblech mat definéiert. Net nëmmen de Code du Travail spillt hei eng Roll, mee och europäesch Texter zur Sozialversécherung a bilateral Ofkommesse mat eisen Nopeschlänner am Beräich vun de  Steieren. Besonnesch bei Frontaliere – déi ëmmerhi bal d’Halschent vun de Salariéen hei am Land ausmaachen – ginn et am Moment eng ganz Rëtsch Restriktiounen: esou däerf e Grenzgänger no europäeschem Reglement net méi wéi 25% vu senger Aarbechtszäit a sengem Residenzland schaffen, soss fält hien ënner d’Sozialgesetzgebung vun deem Land a verléiert domadder sozial Rechter zu Lëtzebuerg. Och bei der Fiskalitéit ginn et Reegelen, déi d’Zuel vun den Deeg begrenzen, déi en Grenzgänger doheem schaffen däerf, ouni an deem Land Akommessteiere bezuelen ze mussen.

Wann een zu Lëtzebuerg vun “Télétravail fërderen” schwätzt, da geet et meeschtens ëm en vereinfachten Zougang zum Télétravail an engem komplizéierten europäeschen Ëmfeld.

(-) Wéi muss den Télétravail duerch de „Code de travail” reglementéiert ginn oder ass dat, ärer Meenung no, net néideg?

Als déi Lénk menge mer, datt den Télétravail éischter duerch Kollektivverträg soll gereegelt ginn. Mee et brauch eiser Meenung no awer och en méi kloren gesetzleche Kader am Code du Travail. Dëst gëllt besonnesch wat d’Recht op Onereechbarkeet ugeet. Dëst ass net nëmme mee besonnesch fir Leit, déi vun doheem aus schaffe wichteg, well d’Recht op Deconnectioun eigentlech eréischt d’Grondlag ass, fir d’Recht op Privatliewen och an der Realitéit ëmzesetzen

 

Le Brésil et nous

|
Tags: , ,

Zu Gast am Land

Je ne vais pas m’attarder sur les déclarations du président élu du Brésil, Jair « Messias » (sic!) Bolsonaro. Ses saillies racistes, mysogynes et homophobes ont été largement commentées et relayées et feraient passer Donald Trump pour un militant LGTB. Si les médias mainstream s’offusquent à juste titre de ses déclarations, ils se font, comme souvent, beaucoup plus discrets sur l’autre volet de la politique que Bolsonaro envisage.

Tout d’abord, ce dernier est clairement le candidat de l’oligarchie brésilienne, et par le truchement de son futur ministre de l’économie, Paulo Guedes, un « chicago boy », de l’oligarchie internationale. Il faut toutefois savoir qu’à l’origine, il n’était pas leur « premier choix ». Ils lui auraient largement préféré des caciques de la politique brésilienne bourgeoise, installés depuis des lustres, à l’instar de Geraldo Alckmin ou d’Henrique Meirelles.

Mais ces derniers, incolores et empêtrés dans l’ancien « système », ne rameutaient pas les foules. Bolsonaro, qui n’a jamais vraiment été pris au sérieux tout au long de sa carrière de député fédéral depuis 1991, n’est pas non plus le premier choix de l’armée brésilienne. Pour preuve, son vice-président (et son aile dure!), le général Hamilton Mourão, a déjà déclaré qu’il n’allait pas être un vice-président de témoignage. Et n’oublions pas qu’en cas de démission de Bolsonaro (ce qui n’est pas impossible), il lui succéderait.

Cette colonne ne me permet pas de m’éterniser sur les raisons de la déroute du PT et de son candidat, Fernando Haddad. Malgré des débuts prometteurs, comme le programme « Faim zéro » des débuts de la présidence Lula, qui a permi à des millions de Brésiliens de sortir de la misère crasse, le tournant « libéral » ne s’est pas trop fait attendre.

L’illusoire « alliance » avec les classes supérieures nationales s’est finalement – et comme si souvent dans l’histoire – retournée contre le PT: suite à la crise financière de 2008 qui a durement frappé le pays, ils se sont détourné du PT. Le problème, c’est que les classes populaires déçues ont fait de même, même si les raisons étaient diamétralement opposées.

Le Brésil n’échappe pas à la loi d’airain du capitalisme en crise: afin de se prémunir d’éventuelles révoltes sociales, les oligarchies de tous les pays mettent en place des roues de secours de natures et de rhétoriques différentes afin de préserver et de reconquérir leurs privilèges.

Et le Luxembourg dans tout cela?

Ce n’est un secret pour personne, le géant brésilien et le lutin luxembourgeois entretiennent des relations, notamment économiques, très étroites depuis 1911. S’y rajoute une communauté brésilienne établie au Luxembourg qui gagne en importance. Récemment, le bureau d’audit KPMG a publié une étude vantant les mérites de la coopération économique luxo-brésilienne (ArcelorMittal, Wurth SA, SES, etc…) ainsi que le rôle de la Place financière dans la gestion de fortunes et de fonds brésiliens. La question qui se pose est la suivante: jusqu’où l’argent n’a-t-il pas d’odeur?

Les acteurs économiques luxembourgeois et leurs gestionnaires de fortune de la « Place » réagiront-ils à l’élection d’un président dont le programme consiste à établir un régime autoritaire afin de prendre aux pauvres pour donner aux riches tout en déviant leur colère vers les Noirs, les Indigènes, les homosexuels, les transgenres et les femmes? Ou bien continueront-ils à apprécier les douceurs tropicales en compagnie de leur homologues enfin libérés de toutes sortes d' »entraves » au marché libre?

David Wagner, député de déi Lénk

 

 

 

 

 

L’environnement est une priorité sociale

|
Tags: , ,

Zu Gast am Land

A entendre les partis gouvernementaux, l’on pourrait presque croire que le Luxembourg est un pays de cocagne ou tout irait pour le mieux. Le ministre de l’Economie, dans sa logique purement comptable, se félicite de la croissance du PIB, ignorant que celle-ci peut également se faire au détriment de la population.

Plus primaire encore, le ministre des Finances est aux anges lorsque les agences de notation octroyent à nouveau au Luxembourg le fameux « triple A », la bonne note que les marchés financiers attribuent aux élèves obéissants. Ce qui n’a rien de rassurant.

Pourtant, tout n’est pas « am Botter » et presque personne ne semble s’en émouvoir. A la confusion nauséabonde entre « croissance » et le danger supposé d’une invasion étrangère entretenue par certains milieux aux discours alarmistes sur la disparition de la langue luxembourgeoise qui ne s’est pourtant jamais aussi bien portée, les problèmes fondamentaux et réels ne sont pas ou peu abordés par les milieux dirigeants.

Il y a pourtant à faire: malgré (ou à cause de?) notre PIB ou notre « AAA », le risque de pauvreté ne cesse d’augmenter, atteignant désormais les 16%. Malgré (ou à cause de?) notre PIB ou notre « AAA », le salaire mininum se situe en-dessous du seuil de pauvreté. Malgré (ou à cause de?) notre PIB ou notre « AAA », trouver un logement décent à un prix abordable est devenu un parcours du combattant. Nous pourrions poursuivre la liste.

Il y a des solutions à cette crise et elle réside dans le renversement de la logique libérale: il faut redistribuer les richesses en augmentant les salaires (alors que la productivité augmente!) et en réduisant le temps de travail, il faut renforcer les droits des salarié-e-s et il faut mettre un terme à l’autorégulation par le marché de la politique du logement.

A la crise sociale très réelle s’ajoute la crise écologique qui ne relève plus de l’anticipation, mais dont les conséquences se font désormais ressentir, y compris au Luxembourg: dépérissements des sols, sécheresse (qui fait croître les prix des fourrages pour l’agriculture), inondations, incendies…

Les conséquences néfastes aussi bien de la crise sociale que de la crise écologique relèvent toutes du même système économique et productif.

La logique est implacable: a) ce sont les plus riches qui sont le plus responsables des déréglements écologiques (au niveau planétaire entre les nations et au sein des nations entre les classes sociales); b) ce sont les moins riches qui souffrent le plus des conséquences de la crise écologique; c) les remèdes contre la crise écologique ne doivent pas se faire au détriment des moins riches.

Ce que nous avançons a d’ailleurs été confirmé dans une étude d’Oxfam datant de 2015 ainsi qu’une étude de Thomas Piketty et Lucas Chancel parue en 2015.

S’il existe donc un lien causal entre un système accaparateur de richesses issues du travail et de la nature, les solutions sont toutes aussi causales.

On peut déjà agir en se fixant des objectifs clairs et précis: 20% de la surface agricole devrait être cultivée de manière biologique jusqu’en 2025 et mettre en place un mix énergétique de 100% jusqu’en 2050. Même dans la politique du logement, une Société publique de l’Habitat pourrait prendre en main l’assainissement énergétique des logements.  D’autres exemples pourraient s’y ajouter.

S’il faut encourager toutes les initiatives globales allant dans ce sens, cela ne nous exonère pas pour autant, au contraire, d’agir là où nous sommes, c’est-à-dire au Luxembourg.

David Wagner
Député de déi Lénk

Wunnengsproblematik zu Lëtzebuerg

|
Tags: , , ,

Konterbont

(journal électronique en luxembourgeois – projet de Autisme Luxembourg asbl)

1. D‘Präisser vun de Wunnengen an Terrainen zu Lëtzebuerg klamme weider a weider. Datselwecht gëllt och fir d’Loyeren. De Problem ass schonn laang bekannt a sécherlech gëtt et net déi eng Zaubermossnam, fir dësem Trend entgéint ze wierken. Nennt eis 3 konkret Moossnamen, déi Är Partei ëmsetzen géif, wann si an der nächster Legislaturperiod an der Regierung wier.

déi Lénk proposéiere folgend 3 konkret Moossname fir der Wunnengkris zu Lëtzebuerg entgéint ze wierken:

1) Bestand mobiliséieren – zu Lëtzebuerg gëtt de Bestand vun eidelstoende Wunnengen op 10.000 – 20.000 geschat, mee offiziell Zuele ginn et dozou net.

Do sollt d’ëffentlech Hand op d’Proprietären duergoe fir mol erauszefanne wisou se Wunnraum oder Bauterrain’en zréckhalen. An engem nächste Schrëtt soll dem Proprietär Hëllef ugebuede gi fir säi Logement ze verlounen oder ze verkafen – z.B. iwwert eng gratis ëffentlech Immobilienagence – resp. déi Wunneng ze renovéieren, woubäi e neien ëffentleche Bauträger dës Aufgaben iwwerhuele kéint. Sollt et kee valabele Grond gi firwat eng Wunneng eidel steet oder en Terrain net bebaut gëtt, sollte progressiv steigend Taxen erhuewe ginn.

2) D’Rechter vun de Locataire stäerken – ëmmer méi Leit lounen zu Lëtzebuerg, vill dovunner well se sech keng eege Wunneng kënne leeschten. Vu datt d’Offer am Locatiounsberäich zimlech begrenzt ass, sollt een d’Locataire besser iwwert hier Rechter opklären, wéi z.B. datt de Loyer vum Gesetz hier gedeckelt ass.

Des weidere soll och d’Präisdeierecht vun de Loyer’en just nach un d’Entwécklung vun de Liewenskäschte gebonne ginn, an net méi un d‘Präisser vun der Immobiliëspekulatioun. déi Lénk hunn am Mäerz dëst Joer en entspriechende Gesetzvirschlag an der Chamber deponéiert. E weidere Gesetzesvirschlag vun eis, dee schonn am November 2016 deponéiert gouf (a bis haut nach net zum Vote an der Chamber komm ass), huet zum Zil, d‘Kautioun op 1 Mount Loyer ze begrenzen, an d’Käschte vun der Immobilienagence vum Opdraggeber (meeschtens de Proprietär) iwwerhuelen ze loossen.

3) Den ëffentleche Wunnengsbau massiv ausbauen – Et feelt massiv un ëffentlechem an adaptéiertem Wunnraum zu Lëtzebuerg nodeems jorelaang dem sougenannte fräie Maart d’Rudder iwwerlooss ginn ass. Fir deem entgéint ze wierke sollt eng grouss ugeluechte Wunnengsbauinitiative gestart ginn. Fir datt do och keen ze kuerz kënnt soll mat enger Bestandsopnam ugefaange gi fir festzeleeë wéi eng Zort vu Wunnraum gebraucht gëtt. D’Ausféierung vun dëser Bauinitiative sollt e neien ëffentleche Bauträger iwwerhuelen deen sech ëm alles këmmere géing (Planung, Finanzéierung, Ëmsetzung, Vermëttlung, asw.). Et sollen och keng ëffentlech Wunnenge méi verkaf gi mee just nach verlount ginn. D’Finanzéierung kéint zu engem gudden Deel vum Pensiounsfong (FDC) iwwerholl ginn.

2. D’Bevëlkerungszuel vum Land wiisst ëmmer méi, d’Fläch vum Land net. Misst ärer Meenung no zu Lëtzebuerg net vill méi an d’Héicht gebaut ginn?

Et ass kloer, dass besonnesch an de Stied méi muss an d’Héicht gebaut ginn. Deementspriechend steet da méi onbebaute Fläch zur Verfügung, fir Gréngs a kollektiv Notzung. Gläichzäiteg an d’Héicht bauen a verdichten a versigele geet natierlech net. D’Mënsche mussen an hirem Quartier dobausse Raum hunn fir sech ze entfalen, sech auszetauschen an eng Verbindung zur Natur ze ënnerhalen. Et ass alles eng Fro vun der Organisatioun vum Terrain, deen am Kader vun engem PAG an deene jeeweilege PAP‘en  zur Verfügung steet.

3. E ganz akute Problem hu mir am Beräich vun de Sozialwunnengen. Laut Caritas feelen der am ganzen 30.000 zu Lëtzebuerg. Doduerch datt d’Bauland zu Lëtzebuerg ëmmer méi knapp gëtt, sinn och déi ëffentlech Promoteure massiv an hirer Gestaltung ageschränkt. Wat fir eng Moossname missten ärer Meenung no geholl ginn, fir dëse Problem ze meeschteren?

Bei der uewe genannter Wunnengsbauoffensive – wou natierlech och de Manktem u Sozialwunnenge muss entscheedend bekämpft gi – brauch et och deementspriechend genuch Bauland. Duerch d’Aschreiwe vum Prinzip „Eigentum verpflichtet“ an d’Verfassung (wéi et z.B. an Däitschland de Fall ass) soll eng Responsabilitéit vun der Proprietäre vun Terrain‘en géintiwwer der Allgemengheet agefouert ginn. Dat soll och erlabe méi grouss Flächen u Bauland méi einfach zu Gonschte vun der ëffentlecher Hand ze mobiliséieren.

Et soll och méi vum Virkafsrecht gebraucht gemaach ginn dat d’Gemengen an och de Staat hunn wann z.B. Bauland verkaf gëtt. Fir dat Ganzt ze finanzéiere stinn de Gemengen z.B. staatlech Bäihëllefen zu Verfügung (pacte logement) wouduerch bis zu 75% vun de Käschte vum Staat iwwerholl ginn. Et sollt och iwwerluecht gi fir eng Taxe um Wäertzouwuess anzeféieren am Fall wou en Terrain a Bauland ëmklasséiert gëtt, wat eng Wäertsteigerung ëm datt Villfacht mat sech bréngt.

Engagéiert fir Verännerung

|
Tags: , , , , ,

Zu Gast am Land

Als vor 5 Jahren die Dreierkoalition angetreten ist, versprach sie, die Fenster weit zu öffnen und eine neue Politik durchzusetzen. Heute, fast am Ende der Legislaturperiode angekommen, müssen wir feststellen, dass DP, LSAP und Grüne in zentralen Bereichen keinen wesentlichen Unterschied zu den früheren Koalitionen mit CSV-Beteiligung darstellen.

Die sozialen Ungleichheiten sind auch während der letzten Jahre stetig angewachsen und haben mittlerweile sehr bedenkliche Werte erreicht. Der Netto-Mindestlohn reicht nicht aus, um ein dezentes Leben zu führen, so dass das Phänomen der „Working Poor“ immer weitere Kreise zieht. Auch die Steuerreform hat nie auf eine reale Umverteilung von oben nach unten abgezielt. Große Betriebe und Vielverdiener erhielten Steuergeschenke während Mittel- und Geringverdiener nicht genügend entlastet wurden. Jetzt, kurz vor den Wahlen, werden diese Ungerechtigkeiten plötzlich entdeckt, um so beispielsweise eine Erhöhung des Mindestlohns oder die Abschaffung der Steuerklasse 1A versprechen zu können.

Luxemburgs Situation ist demnach zurzeit nicht die allerbeste. Jedes 5. Kind lebt in Armut. Die Wohnungspreise steigen weiterhin ungebremst. Immer mehr Menschen verzweifeln unter dem ständig wachsenden Druck des Arbeitsmarktes, ohne sich aus der Schuldenspirale befreien zu können.

Vor einer Woche haben déi Lénk ihre KandidatInnen und – als erste Parlamentspartei – ihr Programm für die kommenden Wahlen vorgestellt. Währenddessen haben wir gezeigt, dass wir eine positive, kohärente und realistische Zukunftsvision für Luxemburg entwickelt haben. Unsere Ideen, die zum Teil kurzfristig, zum Teil aber auch mittel- bis längerfristig angelegt sind, gehen über die Wahlen im Oktober hinaus und sollen richtungsweisend sein für eine Gesellschaft, in der alle in Würde leben können.

Wollen wir die Situation der Menschen verbessern, müssen wir das System, in dem wir leben, grundlegend verändern.  Dazu reicht es nicht, per Gesetz an vereinzelten Schrauben zu drehen. Vielmehr muss der Wille der Veränderung sich aus der Mitte der Gesellschaft entwickeln und so zu einem allgemeinen Kräfteverhältnis beitragen. Einem Kräfteverhältnis aus sozialen, ökologischen und demokratischen Bürgerinitiativen, Organisationen und Gewerkschaften. Einem Kräfteverhältnis derjenigen, deren Engagement tagtäglich dem friedvollen Zusammenleben zugutekommt und auf kleinem oder großen Plan bereits heute Veränderungen innerhalb dieses Zusammenlebens anstrebt. déi Lénk sehen sich als Sprachrohr all jener engagierten Menschen und sehen ihre Aufgabe darin, deren Forderungen in die Instanzen zu tragen.

Während der nächsten Monate wollen déi Lénk sich dem Kampf der Ideen stellen und eine optimistische und gleichzeitig realistische Alternative zum jetzigen Wirtschafts- und Gesellschaftsmodell zur Diskussion stellen. Im Oktober wird sich dann herausstellen, ob die großen Parteien weiterhin an ihrer neoliberalen Politik festhalten werden können oder ob wir uns dem Diktat einiger Spekulanten und Großbetriebe entziehen können und uns in Richtung einer solidarischen, ökologischen und demokratischen Gesellschaft verändern werden.

De politesche Stamminee – KONTERBONT – Thema „Mindestloun zu Lëtzebuerg“

|
Tags: , ,

Konterbont

(journal électronique en luxembourgeois – projet de Autisme Luxembourg asbl)

(-) Ass eisen aktuelle Mindestloun iwwerhaapt nach un d’Liewensëmstänn hei am Land ugepasst?

Definitiv net! Trotz enorme Wuesstemszuele geet d’Schéier tëschent aarm a räich ëmmer méi wäit auserneen, an ëmmer méi Leit sinn dem Aarmutsrisiko ausgesat – an Zuelen ausgedréckt schwätze mer vu bal 20% resp. wäit iwwert 110.000 Leit déi hei zu Lëtzebuerg wunnen. Am meeschten dovunner betraff sinn alengerzéiend Familljen a Jonker.

Eng Vollzäitaarbecht schützt zu Lëtzebuerg net méi virun Aarmut. Vun deem sougenannte Phänomen vun de working poor si mëttlerweil ronn 12% vun den AarbechterInnen betraff, wat ee vun den héchsten Taux’en a ganz Europa ass. Ursaachen dovunner sinn den ze déiwe Mindestloun dee mat 1998€ Brutto ënnert der Aarmutsgrenz läit, an d’Indexmanipulatiounen an der vergaangener Legislaturperiod, wouduerch d’Kafkraaft enorm zréck gaang ass. Net nëmmen beim Akommes mee och bei den Ausgaben gesäit et bei ville Leit ëmmer méi schlecht aus. Den déckste Budgetsposten bei de meeschte Leit ass d’Wunnen, a bei Präisser déi all Joers an der Moyenne ëm 5% klammen ass schnell erkläert wisou den aktuelle Mindestloun vill ze niddreg ass fir gutt zu Lëtzebuerg liewen ze kënnen.

déi Lénk hu vill Initiativen an de Beräicher Aarbecht a Logement déi lescht Joren an d’Parlament an an d’Gemengeréit abruecht, a sëtzen sech weider dofir an fir deem onnéidege Misär een Enn ze setzen. Konkret fuerdere mer datt de Mindestloun an zwou Etappen op 60% vum Medianakommes erhéicht gëtt (dat mécht haut 2.380 Brutto aus). Duerch dës Ehéijung géing de Mindestloun endlech iwwert deem Montant leien deen een dem STATEC no brauch fir zu Lëtzebuerg en dezent Liewen féieren ze kënnen. Och wier Lëtzebuerg nees konform mat der europäescher Sozial-Charta, wou Lëtzebuerg sech duerch d’Ratifizéierung vun dëser Charta verflicht huet dofir ze suergen datt de Mindestloun héich genuch ass fir dovunner liewen ze kënnen.

(-) Schued eng Erhéijung vum Mindestloun net eiser Kompetitivitéit?

Mier hunn hei zu Lëtzebuerg déi héchsten Aarbechtsproduktivitéit pro Kapp vun den EU-15 Länner. Donieft hunn d’Betriber zu Lëtzebuerg déi déifste reell Steierlaascht an Europa: néierens sinn d’Steieren an d’Cotisations sociales sou niddereg wéi zu Lëtzebuerg. Et ass also nach vill Loft no uewen fir de Mindestloun konsequent ze erhéijen. Et sief drun erënnert datt déi aktuell Regierung d’Betribsbesteierung vun 21% op 18% erof gesat huet am Kader vun der Steierreform vun 2017.Laut enger Analyse vun der Europäescher Kommissiounen hunn déi héich Akommesklassen an d’Entreprisen am meeschtens vun dëser Steierreform profitéiert. Och kommen haut 2/3 vun de Steierrecettë  vum Salariat a just 1/3 vun den Entreprisen – 1980 war dës Verdeelung genau ëmgedréint. All dës Entwécklungen hunn dozou bäigedroen datt de Staat haut ënnerfinanzéiert ass, an datt Suen feele fir an den ëffentleche Wunnengsbau, den ëffentlechen Transport an an erneierbar Energiequellen z’investéieren. Dëse Retard bei den Investitioune behënnert d’ekonomesch Entwécklung zu Lëtzebuerg. Donieft muss een drop hiweisen, dass Secteur’en, déi Wueren a Servicer exportéieren an déi soumat a Konkurrenz zu anere Länner stinn, an der Reegel souwisou méi héich Léin bezuelen a soumat vun enger Erhéijung vum Mindestloun  net direkt betraff wieren.

(-) Zu Lëtzebuerg gëtt et de Mindestloun fir qualifizéiert an deen fir onqualifizéiert Aarbechter. No 10 Joer Beruffserfarung an engem bestëmmte Beräich kann een onqualifizéierten Aarbechter och de qualifizéierte Mindestloun kréien. Allerdéngs schéngt déi Regelung net ëmmer ganz kloer. Wéi misst dat Gesetz Ärer Meenung no geännert ginn?

Dës Reegelung gräift effektiv net systematesch, ganz zum Nodeel vun de Betraffene wou oft am Niddreglounsecteur schaffen. Och gëtt d’Reegelung a Beräicher wou se kloer definéiert ass trotzdeem oft vun de Patron’en ëmgaangen andeems behaapt gëtt déi betraffe Persoun kéint déi néideg Erfarung a Kompetenzen no 10 Joer am Beruff schaffen nach ëmmer net opweisen.

De Betraffene bleift dann näischt anescht iwwreg wéi sech dat Recht anzekloen – e Wee deen déi mannsten sech trauen anzeschloen aus Angscht ëm hier Aarbechtsplaz. Dowéinst setzen déi Lénk sech dofir an datt legal Mindestnormen déi d’Qualifikatioun, d’Erfarung an d’Formatioun reegelen an allen ekonomesche Beräicher agefouert ginn, an datt dorop opbauend d’Urecht op de qualifizéierte Mindestloun no 10 Joer an engem Beruff muss garantéiert ginn.

déi Lénk

 

logo European Left logo GUE/NGL logo Transform! Europe