Quelle politique énergétique pour le Luxembourg ?

La parole à l’opposition (Lëtzebuerger Gemengen)

Dans le cadre de l’accord de Paris conclu lors de la COP21 en décembre 2015, qui prévoit une limitation du réchauffement climatique à 1,5% par rapport à l’ère préindustrielle, le Luxembourg a promis de réduire ses émissions de gaz à effet de serre de 40% jusqu’à 2030. Un effort parmi les plus ambitieux de toute l’Europe. Nous proposons une approche combinée pour y arriver:

Sobriété énergétique et efficacité énergétique

L’énergie la moins polluante est celle qu’on n’utilise pas. Il faudrait donc développer davantage les transports en commun tout en raccourcicant les voies de transport, promouvoir une production ainsi qu’une consommatoin régionale, réduire les emballages, etc.
Puis, il faudrait améliorer considérablement notre efficience énergétique en soutenant l’assainissement d’anciennes constructions, recourir à des technologies écologiques pour les nouvelles constructions et utiliser des appareils à faible consommation d’énergie, tout en facilitant de telles démarches par des finacements publics.

Renforcer la production d’énergies renouvelables

Il est grand temps d’explorer les possibilités de produire des énergies renouvelables au-delà de la logique de profit et les exploiter au maximum. Les investissements dans le photovoltaïque, l’énergie éolienne et hydraulique, le biogaz de déchets organiques et l’énergie géothermique créent également de nouveaux emplois. Il s’impose aussi de soutenir davantage des acteurs de la société civile actifs dans la production d’énergie renouvelable, tel que les coopératives énergétiques, qui favorisent un modèle de production démocratique.

Sortir du nucléaire

Alors que les incidents nucléaires d’outre-frontière se multiplient, le Luxembourg continue à importer de l’énergie nucléaire. Il faudrait s’engager pour la sortie européenne du nucléaire, la suspension des importations d’énergie nucléaire au Luxembourg et par conséquent s’engager pour le désinvestissement des fonds de nos réserves de pensions investis dans l’industrie nucléaire.

Klimabank: Zum Scheitern verurteilt

Mit dem Gesetzespaket „Klimabank an nohaltegt Wunnen“ will die Regierung die energetische Sanierung von Wohnungen fördern. Dem Vorschlag der Regierung fehlt es jedoch an Ambition und Kohärenz. déi Lénk hätten sich ein Konzept gewünscht, das nicht nur deutlich mehr zum Klimaschutz beiträgt, sondern auch wirtschaftliche Akzente setzt und Energiearmut bekämpft.

Das große Manko der Regierungsvorlage liegt im fehlenden Gesamtkonzept. In welchem Umfang die energetischen Sanierungen zur Reduktion des Treibhausgasausstoßes beitragen sollen ist genau so wenig definiert wie die Zahl der angestrebten Renovierungen pro Jahr. Ein derart wichtiges Unterfangen wie die großangelegte energetische Sanierung von Wohngebäuden kann aber nur mit klaren Zielsetzungen wirklich Wirkung entfalten.

Energiearmut wird nicht bekämpft

Die Halbherzigkeit des Gesetzespakets zeigt sich besonders bei den Bewilligungskriterien für den zinsfreien Klimakredit. Die Einkommensstaffelung ist so restriktiv, dass – je nach Zusammensetzung – nur Haushalte Zugang zu diesem Kredit haben, die knapp oberhalb der Armutsgrenze leben [i]. Dabei handelt es sich zugleich um jene Haushalte, die am stärksten von Energiearmut betroffen sind und somit Interesse an Einsparungen bei den Energiekosten hätten. Doch genau so klar ist auch, dass sich diese Haushalte nicht – eventuell zusätzlich – verschulden möchten, um Investitionen an ihren Wohnungen zu tätigen.

Mieterinnen und Mieter sind besonders häufig von Armut betroffen und auch sie gehen bei dem vorliegenden Konzept leer aus, denn Mietwohnungen sind beim zinsfreien Kredit ausgeklammert. Zudem haben VermieterInnen in der Regel kein besonderes Interesse daran, eine Wohnung zu sanieren, für die sie selbst die Energiekosten nicht tragen müssen. Somit entfällt nicht nur die Möglichkeit, die Energiekosten für viele MieterInnen nach und nach zu reduzieren, es riskiert vielmehr ein Park von älteren Mietwohnungen mit durchschnittlich höheren Energiekosten zu entstehen, der die Energiearmut vieler MieterInnen weiter verschärfen wird.

Regierung nimmt eigene Initiative nicht ernst

Insgesamt ist für déi Lénk nicht zu erkennen, wie das Instrument des Klimakredits – ob zinsfrei oder nicht – die BewohnerInnen zu Investitionen in energetische Sanierungen anregen soll. Viele Wohnungen sind per Gesetz von vornherein ausgeschlossen und bei vielen anderen ist eine Sanierung auch mit den neuen Instrumenten finanziell nur schwer vorstellbar. Die Regierung selbst scheint sich auf jeden Fall keine Flut von Anträgen zu erwarten, denn sie hat nur eine Beamtin, bzw. einen Beamten für deren Bearbeitung im Budget vorgesehen.

Energetische Sanierungen als zentraler Pfeiler der sozial-ökologischen Transformation

déi Lénk sind der Auffassung, dass ein ehrgeiziges und wirksames Programm für die energetische Sanierung von Wohnungen in erster Linie mit öffentlichem Kapital finanziert werden müsste. Denn nur mit öffentlichen Finanzierungsmodellen können soziale Akzente gesetzt werden, die es Haushalten mit kleinen Einkommen ermöglichen, ohne Risiko und Überlastung in eine energetische Sanierung zu investieren und der Energiearmut zu entkommen. Die von déi Lénk vorgeschlagene nationale Wohnungsbaugesellschaft könnte – neben dem Bau von Mietwohnungen – mit der Ausführung eines derartigen Programms befasst werden.

Die Gemeinden haben in diesem Kontext eine wichtige Rolle zu spielen, denn sie wissen über das Office social am besten über die von Energiearmut betroffenen EinwohnerInnen Bescheid und könnten die Sanierungen auf lokaler Ebene zielgerichtet koordinieren.

Der so entstehende Sanierungsschub würde zur Schaffung sicherer und nachhaltiger Arbeitsplätze in regionalen Handwerksbetrieben beitragen und zu einem wichtigen Pfeiler der sozial-ökologischen Transformation der Wirtschaft werden.

 

 

 

 

[i] Ein Haushalt mit zwei Kindern hat nur dann Zugang zu dem zinsfreien Klimakredit, wenn das verfügbare Jahreseinkommen nicht über 54.250€ liegt. Dieser Wert entspricht 4520€ im Monat. Laut der kürzlich erschienen STATEC-Studie benötigt ein Haushalt mit zwei Kindern mindestens 3935€ pro Monat, um dezent leben zu können. Die Differenz zwischen beiden Beträgen liegt bei 585€ und es wäre vermessen zu erwarten, dass ein Haushalt diesen Betrag für einen Kredit zur Finanzierung einer energetischen Sanierung verwenden könnte.

PdL 6917 – Creatioun vun enger réserve de marché am Kader vum europäeschen Emissiounshandel

1)     Em wat geet et am Gesetzprojet?

De Projet de loi setzt eng Entscheedung vum Rot a vum Europäesche Parlament em. Dësen Text zielt dorop of, den Dysfunktionnement vum Europäeschen Emissiounshandel ze behiewen, den e.a. doduerch entsteet, dass et en Iwwerschoss vun iwwer 2 Milliarden Emissiounsrechter um Marché gëtt an hire Präis doduerch vill ze déif lait. Aus dem Grond entsteet absolut keen Ureiz fir d’Industrie an eng méi klimaschützend Produktioun z’investéieren. Mat dëser Decisioun gëtt elo eng Reserve geschaf an déi en Deel vun den iwwerschëssegen Emissiounsrechter iwwerdroe gëtt. Op dem Wee soll de Präis vun de Pollutiounsrechter stabiliséiert ginn.

2)     Wat ass wichteg?

Am Dezember op der COP21 zu Paräis hunn sech d’Staaten drop gëeenegt fir d’Äerderwäermung op maximal 1,5°C ze beschränken. Dëst ass e ganz ambitiéist Zil, zu dem sech och d’EU verflicht huet. Fir dat z’erreechen, misst et direkt zu déifgräifende Reformen an der europäescher Klimapolitik kommen an och den Europäeschen Emissiounshandel misst sérieux op de Leescht geholl ginn. D’Schafung vun enger Reserve hëlt zwar lo en Deel vun den Emissiounszertifikater aus dem Marché, awer just zäitweileg. Näischt verhënnert, dass des Zertifikater rëm aus der Reserve erausgeholl ginn, wouduerch eng Steigerung vum Ausstouss vun Zäregasen an d’Zukunft verlagert gëtt. Dat ass e faulen a geféierleche Kompromëss zugonschte vun der europäescher Industrie. Wann dat 1,5°-Zil géif eescht geholl ginn, hätten déi iwwerschësseg Pollutiounsrechter missten zerstéiert ginn.

3)     Wei hunn déi Lénk gestemmt?

Dogéint!

Engersäits gëtt mat der Creatioun vun der Reserve de Problem net geléist an éischter an d’Zukunft verlagert. Den Europäeschen Emissiounshandel bleift wierkungslos, d’Äerderwäermung gëtt esou net gebremst ginn. Anerersäits stelle mir d’Wierksamkeet vu Maartinstrumenter beim Kampf géint de Klimawandel grondsätzlech a Fro. Duerch sou Instrumenter gëtt de Klimaschutz ofhängeg vu mächtegen Entreprisen a Spekulanten, d’Klima gëtt zur Wuer, mat där ee vill Geld ka verdéngen.
Mir setzen op aner Instrumenter: Ökologesch Steieren op Beneficer an héije Revenu’en, kloer a wierksam Regulatioun a verstäerkt Investitiounen an eng sozial-ökologesch Transformatioun. Méi Infos zu dem Thema: http://www.dei-lenk.lu/internationale-klimaverhandlungen-cop21-10-standpunkte-von-dei-lenk/

Ausgang vum Vote: 58 Stëmmen dofir, bei zwou Géigestëmmen (vun déi Lénk)

All d’Dokumenter iwwer dëse Projet sinn HEI ze fannen.

PdL 6877 – Reglementatioun fir den Ofbau vu besonnesch schiedlechen Zäregasen

1)     Em wat geet et am Gesetzprojet?

De Projet de loi setzt e Reglement vun der EU em. Zil vun dësem Reglement ass et eng besonnesch klimaschiedlech Zort vun Zäregasen, déi sougenannte Fluor(chlor)kuelenwaasserstoffer (FKW), ofzebauen.

2)     Wat ass wichteg?

Den Text gesäit zwou Mesure vir: engersäits soll d’Quantitéit vun FKW, déi all Joer an Europa zougelooss ass, progressiv falen an anerersäits sinn eng Rei Verbueder virgesinn. Bis 2030 soll par rapport zu haut just nach e 1/5 vun den FKW-Zäeregaser ausgestouss ginn.

3)     Wei hunn déi Lénk gestemmt?

Dofir!

Am Géigesaz zum Europäeschen Emissiounshandel gëtt hei kee Maart opgebaut, mee kloer Ziler, Regelen a Verbueder festgeluecht. D’Reduktiounsziler hätte méi ambitiéis kënne sinn, mee dëse Projet stellt fir eis awer e Schrëtt an déi gutt Richtung duer.

Dësen Text gouf eestëmmeg ugeholl.

All d’Dokumenter iwwer dëse Projet sinn HEI ze fannen.

Négociations internationales sur le climat – COP21: 10 points de vue de déi Lénk.

Depuis la naissance de la politique climatique internationale à Rio en 1992, la production d’émissions de gaz à effet de serre s’est accélérée partout dans le monde et est aujourd’hui d’1/3 plus élevée qu’en 1990. Si cette trajectoire actuelle se maintient, les émissions vont encore augmenter de 20% jusqu’en 2020. Le respect de l’objectif politique de limiter le réchauffement de la planète à 2°C par rapport à l’ère préindustrielle devient de plus en plus intenable, comme nous allons actuellement plutôt vers un réchauffement de 3° et plus. A l’heure actuelle, il est difficilement imaginable quelles conséquences dévastatrices seront entraînées par un tel changement climatique, mais celles déjà perceptibles aujourd’hui dans de nombreuses régions dans le monde résultent dans des famines, des vagues de migration et des conflits armés. Les réunions COP (Conférence des parties – organe suprême de l’ONU sur le changement climatique) n’ont pas encore apporté grand-chose jusqu’à présent, surtout face à l’urgence de ce défi sociétal d’envergure globale et des réponses à donner.

Ces 25 dernières années ne sont pas seulement marquées par une accélération du changement climatique et par un échec de la diplomatie climatique internationale, mais aussi par un élargissement et un renforcement du système économique néolibéral au niveau international, et par un dogme de croissance dominant. Nombreux nouveaux traités d’échanges et d’investissement ainsi que le démantèlement des obstacles aux échanges et la dérégulation des traités existants ont mené à une concurrence accrue entre les Etats. Dans un tel environnement de compétition accentué entre les différentes places économiques, l’introduction de lois environnementales freinant la croissance ainsi que des augmentations d’impôts destinés à financer des investissements publics dans la transition énergétique seront de moins en moins réalisables. Les mesures d’austérité politique et la baisse des budgets publics ont également diminué les marges de manœuvre pour initier une transformation socio-écologique en Europe. Dans ce contexte, l’importance des énergies fossiles n’a pas été repoussée, mais elle a plutôt gagné du terrain. Cette tendance est soulignée par l’expansion du Fracking (extraction de gaz de schiste) aux Etats-Unis, au Canada et aussi de plus en plus en Europe. Pourtant, c’est justement l’utilisation d’énergies fossiles qui génère le plus de dioxyde de carbone (CO2) et qui représente la plus grosse part dans les émissions globales de gaz à effet de serre, et qui doit donc être considérablement limitée. Cependant, des multinationales puissantes du secteur énergétique, qui ont une influence importante sur la politique à travers de leurs monopoles, freinent toute tentative de changement profond dans ce sens.

Le dérapage du climat est graduellement réduit à un problème purement scientifique – externe à l’homme – qu’on pourrait résoudre avec des solutions techniques et les lois du marché, sans passer par des changements sociétaux profonds. Les pays industrialisés riches peuvent encore fermer les yeux face à ces évidences, comme les conséquences du changement climatique frappent actuellement plutôt les pays en voie de développement pauvres, qui, d’une part, ne sont pas responsables du réchauffement de la terre, et d’autre part, ne disposent pas des moyens pour se protéger contre ce réchauffement. Cette injustice climatique ne concerne pas seulement le fossé Nord-Sud, mais est de même une amère réalité à l’intérieur des populations des pays pauvres. Peu importe qu’on parle de pays industrialisés ou de pays en voie de développement, les gens concernés sont toujours ceux ayant le moins de moyens financiers à disposition et étant le moins responsables du changement climatique, et qui sont en même temps les plus durement touchés et qui doivent contribuer proportionnellement le plus au financement de la protection du climat.

Tout semble aller dans une direction de continuation de cette politique irresponsable, même après la COP21. Pourtant, il serait erroné d’écarter les conférences climatiques internationales d’office comme ‘conférences des pollueurs’. Nous ne pouvons pas laisser le champ libre aux multinationales énergétiques et aux investisseurs financiers, mais nous devons aller fermement à leur encontre en revendiquant une protection efficiente, humaine et juste du climat. Cette stratégie doit être appliquée dans le cadre de négociations climatiques internationales, tout comme au niveau national, régional et communal, dès qu’on aborde des sujets sociétaux aussi importants que l’approvisionnement énergétique, la mobilité, la politique commerciale, l’agriculture et le logement.

déi Lénk ont élaboré quelques propositions en vue de mettre en œuvre des solutions plus justes et efficaces en termes de protection du climat, dont la coopération et la solidarité sont à la base, et non pas la concurrence ou encore la surexploitation. Ces propositions peuvent sont caractérisées par trois point centraux:

– une forte différenciation en ce qui concerne la responsabilité et la protection du climat

– une critique profonde du système économique et ses instruments

– des possibilités de développement justes et démocratiques

(1)

Le changement climatique ne doit plus être considéré comme étant primordialement un phénomène scientifique, auquel on pourrait s’attaquer uniquement via le progrès technique, sans remettre en cause le fondement de notre système économique. Un accord de Paris ne sera efficace que s’il prend en compte les causes des échecs subis jusqu’à présent. Dans ce sens, on doit se rendre compte à Paris que l’ordre économique – sans tenir compte des conséquences pour la nature et l’homme – basé sur une maximisation des profits et une croissance illimitée est contraire à une protection efficace du climat. Le renforcement continu de cette logique par la mise en place de nouveaux accords de libre-échange comme TTIP ou CETA, les privatisations, la dérégulation et la réduction arbitraire des libertés de manœuvre publiques et démocratiques en Europe et ailleurs doit être stoppées immédiatement.

(2)

Nous rejetons des solutions technologiques à grand échelle ainsi que des technologies transitoires visant à limiter le changement climatique, comme par exemple le stockage de CO2 ou bien l’énergie nucléaire. Tout d’abord, en raison de leur besoins énormes en capital et de leur faible flexibilité, ces solutions ne seront que réalisables par des grandes entreprises publiques ou privées, ce qui mène à un déséquilibre supplémentaire des rapports de force et une domination accentuée dans le domaine énergétique et environnemental. Puis, elles vont légitimer l’expansion continue de l’ordre économique capitaliste en repoussant les limites naturelles et humaines de ce développement vers un futur lointain, tout comme les coûts futurs encourus pour des adaptations et des mesures d’atténuation climatiques. Enfin, les frais ultérieurs et les conséquences potentiellement néfastes de ces technologies ne sont pas acceptables.

(3)

Environ 90% des émissions globales de gaz à effet de serre surgissent lors de la combustion de carburants fossiles et de la fabrication de ciment. Selon des estimations, 80% des ressources en énergies fossiles actuellement connues devraient rester dans le sol afin de maintenir le but de limiter le réchauffement de la terre à 2%. Pourtant, les combustibles fossiles comme étant le responsable principal du changement climatique et transition énergétique attendue d’urgence ne joueront aucun rôle lors des négociations sur le climat. A l’heure actuelle, l’extraction de combustibles fossiles est uniquement réglée via le mécanisme du marché; un autre instrument de règlement n’existe pas. Avec l’extension du fracking, l’offre en combustibles fossiles a même augmenté sur le marché mondial, ce qui a réduit l’intérêt économique des énergies renouvelables.

Pour déi Lénk, les revendications suivantes sont les plus urgentes au niveau européen:

– Les Etats et les institutions publiques doivent arrêter d’investir dans les sources d’énergie fossiles et nucléaires, se défaire au plus vite de leurs actifs dans ces mêmes sources d’énergies et investir désormais uniquement dans des énergies renouvelables.

– Les instruments réglementaires européens existants doivent être utilisés de manière plus efficace. La directive européenne sur la qualité des carburants, qui a été diluée suite à la pression exercée par le Canada dans le cadre des négociations sur l’accord de libre-échange CETA, doit être renforcée de nouveau afin bannir les carburants préjudiciables pour le climat au moins de l’Union européenne.

– Les forages pétroliers et gaziers non-conventionnels doivent être proscrits au niveau européen (p.ex. le fracking)

(4)

Un élément central dominant de la politique climatique est la l’acquisition de nouveaux marchés. En liant la protection du climat et de l’environnement aux mécanismes du marché, elle dépend en même temps fortement des mouvements du marché, dont l’intérêt de ce dernier n’est pas de protéger le climat. Il s’agit plutôt de se servir de la protection du climat comme moyen pour en tirer des profits et des rendements, sans réellement contribuer à la protection du climat. A travers ces instruments, les zones de conception centrales de la politique sont cédées à des acteurs puissants des marchés financiers internationaux, et échappent ainsi à tout contrôle démocratique. C’est pourquoi nous voulons supprimer ces mécanismes, et les remplacer par une réglementation de réduction progressive des gaz à effet de serre visant les producteurs d’énergie et les entreprises industrielles, et par des investissements dans des modes de production modérée.

L’exemple le plus connu et remarquable d’un tel mécanisme de marché est le système d’échange de quotas d’émission de carbone. Depuis son introduction, ce système n’a jamais correctement fonctionné, et n’a pas contribué au protection du climat, au contraire: il a permis à des multinationales comme ArcelorMittal d’empocher des bénéfices conséquents, alors que le prix d’une tonne de CO2 beaucoup trop bas n’a nullement stimulé la mise en place de mesure de protection du climat. Afin d’éviter des dommages supplémentaires engendrés par ce système d’échange, nous revendiquons à ce qu’il soit aboli au plus vite.

(5)

Nous reconnaissons la responsabilité historique des pays industrialisés en relation avec le changement climatique, et nous nous engageons pour une forte différenciation entre les pays industrialisés et les pays en voie de développement – et en partie les pays émergents – concernant les exigences de réduction des émissions et le financement climatique. Des études élaborées au sujet des engagements volontaires de réduction d’émissions et de financement de la protection du climat ont démontré clairement que des pays comme les Etats-Unis, l’Union européenne ou bien le Japon sont les pays à faire relativement peu contre le changement climatique, alors que les pays pauvres du sud font des efforts beaucoup plus importants. L’objectif de l’Union européenne de réduire les émissions de gaz à effet de serre de 40% jusqu’à 2030 par rapport au niveau de 1990 ne reflète nullement cette responsabilité historique, et ne fait que décaler le changement de cap indispensable à après 2030.

(6)

Les engagements actuels du Nord pour alimenter le Fonds pour le climat sont insuffisants et fixent les mauvaises priorités. déi Lénk revendiquent dans ce contexte:

– une augmentation des moyens financiers pour répondre réellement aux besoins des pays pauvres, surtout au sujet des adaptions nécessaires pour répondre au changement climatique. Celui-ci est déjà beaucoup trop avancé et ses conséquences sont bien évidentes, et en conséquence, il ne suffit pas de concentrer le financement de la protection du climat que sur la réduction des gaz à effet de serre.

– la mise à disposition de fonds publics. L’Union européenne et les Etats-Unis veulent mobiliser davantage de capital privé pour la protection du climat, alors que le gros des investisseurs privés ne cherche qu’à engranger des rendements, au détriment des pays pauvres et leurs populations

– le financement de la protection du climat en tant que supplément aux aides au développement déjà existantes, et non pas en tant que remplacement

– un transfert de technologies gratuit en faveur des pays en voie de développement

(7)

Afin que les pays industrialisés – notamment ceux de l’UE – puissent assumer leur responsabilité historique en matière de réduction des gaz à effet de serre, des programmes d’investissement publics résolus sont nécessaires dans tous les champs politiques en relation avec la protection du climat : le développement des énergies renouvelables et des transports publics, la promotion de la mobilité douce ainsi que le logement à basse consommation énergétique et l’amélioration de nos systèmes d’éducation et de santé. Les moyens financiers nécessaires pourront être générés à travers une hausse des impôts sur les revenus élevés, sur les bénéfices des entreprises et les revenus du capital (voir nos propositions pour la réforme fiscale). Nous sommes critiques à l’égard des impôts écologiques indirects : ils sont socialement injustes et frappent davantage les revenus faibles, ce qui est difficilement justifiable dans des sociétés devant faire face à une injustice sociale croissante. Beaucoup d’études montrent pourtant que les émissions moyennes par personne augmentent avec le revenu disponible moyen par personne. Les ménages qui touchent des revenus élevés et des rendements sur leurs investissements portent donc plus de responsabilité, que ce soit dans les pays industrialisés ou dans les pays du Sud. Une imposition plus conséquente des revenus élevés, des rendements de capitaux et des bénéfices peut donc à la fois contribuer à un renforcement de la justice sociale et en même temps répondre à des exigences écologiques importantes. En plus de l’amélioration de l’efficience énergétique déjà évoquée, qui peut être atteinte à travers le progrès technique et la recherche, les pays industrialisés doivent aussi initier des changements sociétaux (p.ex. dans le secteur du logement et du transport) et économique (p.ex. réduction du temps de travail) continus afin de réduire la consommation énergétique globale

(8)

Les pays émergents et en voie de développement doivent avoir accès à des systèmes économiques en dehors de la logique d’extraction. En plus d’une restructuration profonde de notre politique commerciale et agricole, qui privent beaucoup de pays du Sud de leurs bases économiques nécessaires pour initier une transformation sociale et écologique, il est indispensable de garantir des transferts financiers et techniques du Nord vers le Sud, afin de permettre aux pays en voie de développement de renoncer aux profits futurs liés à l’extraction de combustibles fossiles ou tout autre matière première polluante ou préjudiciable pour le climat.

(9)

Casser la logique prédominante des sommets sur le climat. Même si nous mettons pas en question l’importance des négociations et des?accords intergouvernementaux en matière de protection du climat et de l’environnement, nous devons constater que les COP se distinguent par l’absence de décisions transparentes et démocratiques, et par une prise en compte prépondérante d’intérêts économiques, étant largement responsables des blocages au niveau de la politique climatique internationale. Il faut trouver les moyens institutionnels pour renforcer l’influence des organisations environnementales et sociales sur les COP et pour enrayer le pouvoir des acteurs économiques. La décision malheureuse du gouvernement français d’interdire la marche pour le climat, qui devait avoir lieu le 30 novembre à Paris, pour raisons de sécurité renforcera l’impression auprès de la population d’un manque de transparence dans les négociations et d’une politique climatique unilatérale en faveur des intérêts économiques.

(10)

L’essor d’une production alimentaire industrielle non soutenable a entraîné une perte importante de matière organique dans les sols et une augmentation des émissions à effet de serre. Ce CO2 supplémentaire pourrait être retiré de l’atmosphère et ramené dans les sols d’ici 50 ans, si on changeait nos pratiques agricoles de manière significative. Dans ce sens, déi Lénk proposent une restructuration du modèle agricole dominant en Europe. Nous voulons mettre un frein à l’industrialisation accrue de l’agriculture et favoriser les petites entités de production, qui produisent pour les consommateurs locaux et régionaux et non pas pour le marché mondial.

D’autant plus, il faut immédiatement mettre fin à l’appropriation illégitime de grandes étendues de terres agricoles (land grabbing) dans les pays du Sud par des Etats ou des multinationales – souvent en vue d’une production industrielle étendue d’agro-carburants. Cette pratique ainsi que les conséquences au niveau du changement climatique en résultant mènent déjà aujourd’hui aux premiers flux migratoires dans maintes régions du mondes, tendance qui va certainement s’aggraver dans les années à venir. C’est pourquoi nous revendiquons de rajouter le statut de réfugié climatique à la Convention de Genève relative au statut des réfugiés.

FDC – Top 200 Oil, Gas and Coal Companies

Investissements Pétrole/Gaz FDC

Den David Wagner iwwert d’politesch Orientéierung an den Aktiounskader a Saachen Klima an Energie.

Här President,

D’ 21. Joerhonnert schéngt wierklech eent ze sinn, wou d’Mënschheet sech gréissere Geforen aussetzt.

Geforen déi een hätt kéinten evitéieren. Net nëmme ginn et ëmmer méi Stëmmen déi vu Krich schwätze fir e Konflikt ze léisen, deem seng Ursaachen am Krich selwer ze siche sinn. Et ass nach Zäit fir keng Feeler ze maachen déi ganz schro Konsequenze mat sech brénge wäerten. Et ass nach Zäit aus de Feeler vu fréier ze léieren. Et ass nach Zäit déi richteg Diagnos ze maachen an déi richteg Ursaachen ze bekämpfen.

Haut schwätze mer awer iwwert de Klimawandel. Do si leider d’Chancë fir zukünfteg Katastrofen ze vermeiden eendeiteg méi geréng. D’Politik vun de klénge Schrëtt wier vläit viru Joerzéngten ubruecht gewiescht, mee elo musse mer ganz grouss Spréng maachen.

A béide Fäll sinn et ëmmer déi, déi am mannsten dofir kënnen, déi am meeschten ënnert de Konsequenze leide wäerten. Et soll een sech net selwer beléien: d’Léisung wäert vun de Leit selwer kommen, net vun de Regierungen déi am Déngscht vum Grousskapital handelen.

Mee, wéi den Antonio Gramsci scho sot : dem Pessimismus vun der Ratio muss een den Optimismus vun der Aktioun entgéintstellen.

D’Anhale vun deem Ziel, d’Äerderwäermung op 2 Grad ze beschränken, och virun 2020, ass elo scho bal net méi anzehalen.

All Joer wat vergeet bedeit, dass déi noutwenneg Mesurë méi massiv, a gläichzäiteg d’Konsequenzen, deenen de Süden haut schutzlos ausgeliwwert ass, méi schlëmm a manner kontrolléierbar ginn.

D’Industrie muss eng Saach wëssen : wann d’Mënschen, och hei, bis déi batter Konsequenze spiere wäerten, da wäert hir Toleranz vis-à-vis vun der sougenanntener Kompetitivitéit ganz schnell schwinden . An koerzitiv Mesurë wäerte proportional ëmgedréint sou grouss gi wéi bis deen elo herrschende Laxismus.

Well et gi kloer Ursaachen. Déi si manner beim Mënsch per se ze sichen, wéi éischter bei de Strukturen a Verhältnesser selwer, déi de Mënsch geschaf huet, an déi d’Widderspréch tëscht Natur a Mënsch geschaf a verschäerft hunn.

Fir kuerz méi wäit ze gräifen : méi wéi déi reng anthropozän Prozesser (also déi Prozesser, déi am Zäitalter wou mënschlech Aktivitéiten en Impakt op de Klima haten), muss een och vun de kapitalozäne Prozesser schreiwen, wéi verschidden Historiker dat thematiséiert hunn, also déi vum Kapital gedriwwe Verfriemungsprozesser an der Dialektik Mënsch/Natur.

Wa mer vum Klima schwätzen, an dat ass den Haaptproblem vum Bericht – deen a villen Hisiichten och gutt Pisten ugëtt, dat wëlle mir net a Fro stellen, ëmmerhin ass et eng Première fir Lëtzebuerg – da komme mer net derlaanscht iwwer ökonomesch Strukturen ze schwätzen : dat heescht, et muss een d’Wuesstemslogik a Fro stellen, et muss een op Dereguléierungen am Wirtschafts- a Sozialberäich agoen, et muss een d’Austeritéitspolitik a Fro stellen, déi d’Investitiounspolitik ëmmer méi aschränkt, et muss een de Standuertwettbewerb a Fro stellen deen drop eraus ass, all Form vu Reguléierung, net nëmme wat sozial Rechter ugeet, mee och wat Ëmweltoplagen ugeet, et muss een d’Muecht vu de Multi’en a vun der Finanzwelt bekämpfen.

A wa mer scho vun de Multi’e schwätzt, do wollt ech op dat agoen, wat hautdesdaags sech ëmmer méi hannert dem Schlagwuert « Société civile » verstoppt (wat iwwregens och en Terme ass deen de Gramsci geprägt huet, allerdings an engem anere Sënn).

De Problem ass dee vun der sougenannter « Société civile » déi jo ëmmer méi intensiv agebonne gëtt. Ënnert « Société civile » kann ee vill verstoen. Dat kënnen ONG’en sinn, Gewerkschaften, Associatioune sinn, asw,…

Mee dat kënnen och Entreprise sinn. Datt Entreprisen an deem Sënn sollen agebonne ginn, ass evident. De Problem ass awer deen, datt amplaz datt d’Entreprisen an deem Sënn agebonne ginn, datt se sech un Zieler hale géifen, ass et a Wierklechkeet esou, datt et d’Industrie as, déi ëmmer méi Afloss op Décisiounen hëlt.

Schonn nëmmen d’Finanzement vun der COP21, dat deelweis privat ass (dat ass eng steigend Tendenz), ginn et eng sëlleche vun Entreprise, déi dëst Evenement sponseren : Engie (fréiere GDF-Suez), EDF, Renault-Nissan, Air France, Ikea, Google a Coca-Cola.

Et soll kee mer hei erzielen, dat wieren déi bescht Alliéiert am Kampf géint de Klimawiessel. Au contraire, si gehéieren zu de Verursaacher. Wie mengt, et kéint een se mat der Hand huelen, fir se vu klenge Schrëtt ze iwwerzeegen, ass naiv.

Dofir muss ech och erëm op de Fonds de compensation zeréckkommen.

Ech hat scho virun 2 Deeg déi Problematik am Kader vun der Kooperatiounsdebatt ugeschnidden.

De Fonds de compensation muss gebotzt ginn. Do muss geraumt ginn.

Engersäits, kann et net sinn, datt mir all duerch eis Cotisatioune Betriber sponseren, déi klimaschiedlech wierken.

Anerersäits, soll een déi Gelder grad a Betriber investéieren, déi soziale Fortschrëtt förderen an ëmweltpolitesch déi richteg Akzenter setzen.

Här President,

Den ETS-System ass net nëmme gescheitert, wéi dat virauszegesi war, mee en huet souguer dozou bäigedroen, datt grouss Pollueuren sech nach méi beräichere konnten ouni zum Kampf géint de Klimawiessel bäizedroen.

Dat huet mat deem faméisen « Carbon leakage » ze dinn.

Dee faméise Carbon leakage gëtt dofir benotzt fir Entreprisen, déi duerch Klimamesurë soi-disant net méi kompetitiv wieren, an dofir op aner Plazen sech delokaliséiere géifen, wa méiglech op Plaze wou Mënsch an Ëmwelt bëlleg Produktiounsressourcen duerstellen. Dat léisst déif an eisen ökonomesche System blécken.

E gutt – oder besser gesot schlecht – Beispill ass dee vun ArcelorMittal.

ArcelorMittal huet bis elo en Iwwerschoss vun 140 Millioune fräie Karbon-Emissioun opgestockt an dofir em déi 440 Milliounen Euro Windfall-Profits akasséiert. Déi 3 Installatiounen zu Lëtzebuerg alleng hunn eng hallef Millioun fräi Emissiounserlabnisser accumuléiert a konnten esou en Windfall-Profit erreechen vun 12 Milliounen Euro.

ArcelorMittal ass esou wäit gaangen, datt se déi 81.000 fräi Emissioune fir de Site vu Schëffleng 2012 nach kruten, obwuel deen dunn zou gemaach huet. Esou wäit ech weess, gëtt zur Zäit eng Plainte vum lëtzebuerger Staat um europäesche Geriichtshaff behandelt.

En anere Betrib zu Lëtzebuerg huet sech och doranner spezialiséiert, fir mat fräien Emissioune Profit ze maachen. Dat ass den Zementproduzent Cimalux, deen duerch de Verkaf vu senge gratis Emissioun e Profit vu bal 8 Milliounen Euro gemaach huet.

Dat Geschäft mat de fräien Emissiounen huet sech also gutt rentéiert : tëscht 2008 an 2014 si 15 Millioune fräi Emissiounsrechter un d’lëtzebuerger Industrie gaangen an engem Gesamtwäert vun 126 Milliounen Euro.

Dës Fro wäert op der COP21 thematiséiert ginn. De Problem ass awer deen, an dat wësse mer, mir haten dat jo nach viru kuerzem an der Ëmweltkommissioun beschwat, datt d’EU-Kommissioun weiderhin dee System fir déi nächst Period verlängere wëll, also bis 2030. Dat obwuel gewosst ass, datt de System gescheitert ass.

Do muss een awer och soen, datt mer um Niveau vun der EU-Kommissioun net verwinnt sinn : den Energiekommissär, de Spuenier Miguel Arias Canete, vun der PP, war eng Zäit laang President vun 2 Pëtrolscompagnien. Dat war gewosst bei den Unhéierunge fir d’Kommissioun anzesetzen, mee en ass awer duerchgewonk gi fir sech em d’Ëmwelt an der EU ze bekëmmeren. As jo och kee Wonner, well fir zu Bréissel e Posten an der Kommissioun ze kréien, muss ee scho bal e Lobbyist gewiecht sinm, oder wëlles hunn een ze ginn. Mir si wierklech net geseent an dëser EU.

Dat eenzegt wou de PP gutt ass, dat ass am Recyclage. Am Recyclage vu Franquisten.

Ech mengen awer datt mer eis eens sinn, datt d’Madame Ëmweltministesch och déi Fuerderung stëlle kann datt mer e Schlussstréch ënnert d’Politik vun de fräien Emissiounen zéie sollen.

An deem selwechte Kontext stellt sech och d’Fro vun den iwwerflëssege Rechter déi an eng Reserve geluecht solle ginn. Dat ass jo eng zentral Fro fir de Präis vum CO2 ze stabiliséieren. Mir mengen, déi iwwerflësseg Rechter solle vernicht ginn. Wat ass der Regierung hir Meenung dozou ?

Här President,

Et ass net nëmme méiglech, Klimapolitik op eng sozial gerecht Aart a Weis ze gestalte – et ass esouguer eng Préconditioun.

Et gi souguer Alternativen, déi realisabel sinn, déi et erméiglechen, Zieler ze erreechen an doriwwer eraus, an dat ouni déi ze bestrofen, déi am mannsten dofir kënnen an déi mannste Mëttelen hunn.

Den Stockholm Environment Institute an EcoEquity schloen e System fier, genanntGreenhouseDevelopmentRights – op franséisch « Droits au Développement dans un Monde sous Contrainte Carbone ». D’ASTM an d’Caritas hunn déi 2 Instituter domadder beoptragt ze kucke wat Lëtzebuerg ënnerhuele kéint.

Dee System baséiert net op reng national Objektiver, mä kuckt wat all Land seng Responsabilitéit op globalem Plang ass. Dofir gëtt en Indiz ausgerechent – den « Indice Capacité-Responsabilité ».

Laut dësem Kalkül huet Lëtzebuerg en Indiz vun 0,072%, wat méi héich ass wéi säin Undeel un der Weltbevëlkerung, deen nëmmen 0,007% bedréit. Dat huet mat eisem Liewensniveau ze dinn a mat eiser Klimaschold.

Dee System huet de Virdeel en Ënnerscheed ze maachen, weltwäit, tëscht de Consommateuren (privat oder Entreprisen) déi iwwert e gewëssene Seuil konsuméieren, an deenen déi manner konsuméieren. Dat gëllt weltwäit, mä déi Berechnung gëtt och fir all eenzelt Land gemaach.

Ech kann definitiv aus Zäitgrënn net an den Detail agoen, mee jidderee kann dat fir sech nokucken, mee en gros, geet et dorëms : hei doheem sollen déi finanziell Capacitéite vun de Läit mat hirer carbonescher Responsabilitéit an Aklang bruecht ginn. Déi, déi dee meeschte Capacitéiten hunn, sollen am meeschte bäidroen. Do gëtt et eng ganz Panoplie vu Mesuren déi kënne geholl ginn. Dat huet och mat enger Steierreform ze dinn.

D’Konsumcapacitéite vun deenen déi iwwerkonsuméiere solle staark beanträchtegt ginn, wougéint déijéineg, déi aus finanziellen Ursaache manner konsuméiere wéi néideg, sollen entlaascht ginn.

Natierlech geet dat Hand an Hand mat Mesuren iwwert fossil Energien, asw, asv…

Dat géif dann och bedeiten, datt esou all Land Raum schafe kann, zumolst déi déi am meeschten industrialiséiert sinn, fir de manner entwéckelte Länner ze erméiglechen, hire Réckstand opzehuelen, an datt Gelder fräigemaach gi fir z.B. an alternativ Energiequellen ze investéieren. Dobäi däerf een net vergiessen, datt de Prinzip vun der Capacité-Responsabilité intern fir all Land gëllt. Déi 200 Millioune ganz räich an Indien ginn natierlech méi sollicitéiert wéi déi 1 Milliard manner räich oder arem.

Zum Schluss komme mer net derlaanscht vum Tanktourismus ze schwätzen aus deem Lëtzebuerg erausklamme soll. Leider spieren ech hei keng Bereetschaft säitens der Regierung, oder zumindest Deeler vun der Regierung.

Mir mussen ophalen Excusen ze fannen. All Land op der Welt, net nëmme Lëtzebuerg, huet eng spezifesch Situatioun a ka Grënn ugi firwat een näischt ännere soll.

Mir warnen do och virdrun, datt de sougenannte Biosprit eng Léisung wier. Et ass net alles bio wou bio dropsteet.

Et gi Länner déi sech dorobber spezialiséiert hunn, wéi z.B. Brasilien, wou elo op Dausende vu Quadratkilometer Zockerkaan fir Bioethanol geziicht ginn.

Dat huet Auswierkungen op d’Landwirtschaft, a Form vun intensive Monokulturen, an natierlech Landgrabbing, déi bei wäitem net klimaneutral sinn.

Parlamentarische Anfrage zur Investitionspolitik der Regierung und des ‚Fonds de Compensation‘ des luxemburgischen Pensionsfonds

Sehr geehrter Herr Präsident,

Auf Grund von Artikel 80 des Reglements der Abgeordnetenkammer möchte ich dem für den luxemburgischen öffentlichen Pensionsfonds zuständigen Minister folgende Fragen stellen.

Unter dem Motto „Divest Lëtzebuerg“ demonstrierten Klima-AktivistInnen gestern Morgen auf der Place Clairefontaine gegen öffentliche Investitionen in fossile Energien und die Atomenergie sowie für den Ausbau der erneuerbaren Energien. Zu der Demonstration hatten die in der Plattform Votum Klima zusammengeschlossenen luxemburgischen Nichtregierungsorganisationen aufgerufen; Unterstützung erhielten sie zudem durch die luxemburgische Transition-Bewegung. Mit dieser Aktion machte Votum Klima darauf aufmerksam, dass der „Fonds de Compensation“ (FDC) des luxemburgischen Pensionsfonds bedeutende Summen in Unternehmen investiert, die in den Bereichen fossile Energien und Atomenergie tätig sind.

Dabei stellt Votum Klima fest, dass einer Untersuchung des Geschäftsberichts von 2013 zufolge der Fonds de Compensation – über Aktien und Obligationen – mehr als eine halbe Milliarde Euro alleine in die Erdölbranche investiert, was rund 4,4% des Gesamtvolumens des FDCs entspräche. Hinzu kämen etwa 7 Millionen Euro, die in Unternehmen der französischen Nuklearindustrie investiert würden, sowie Investitionen in Konzerne der Kohlebranche. Der FDC halte Beteiligungen an 48 der 100 größten Kohlefirmen sowie Beteiligungen an 75 der 100 größten Ölfirmen, darunter Shell, Gazprom und ExxonMobil, und fördere mit seiner Investitionspolitik Konzerne, die die Umwelt und das Klima zerstörten sowie Menschenrechte missachteten.

Die Organisationen forderten die Regierung auf, kurzfristig keine weiteren Investitionen in Fossil- und Atomenergie vorzunehmen und mittelfristig ein Umschichten des Portfolios zu Gunsten der erneuerbaren Energien in die Wege zu leiten. Sie appellierten an die Regierung, öffentliche Gelder nachhaltig zu investieren, z.B. in den lokalen Ausbau der erneuerbaren Energien.

In diesem Zusammenhang möchte ich von dem für den luxemburgischen öffentlichen Pensionsfonds zuständigen Minister wissen:

1. Kann der Minister die Feststellungen aus der Untersuchung des Geschäftsberichtes 2013 durch Votum Klima bestätigen?

2. Wenn nicht, worin unterscheiden sich die Feststellungen der Regierung von denjenigen von Votum Klima?

3. Wenn ja, teilt die Regierung die Einschätzung, dass eine solche Investitionspolitik in Konzerne, die die Umwelt und das Klima zerstören sowie Menschenrechte missachten, unzulässig ist?

4. Wie verhält es sich mit den indirekten Investitionen, die bisher im Bericht nicht erfasst werden, wie etwa der hohe Anteil an Investitionen in den Bankensektor, der seinerseits in die fossile Branche investiert? Wie hoch sind dabei die Investitionen in klimaschädliche Aktivitäten?

5. Teilt die Regierung die Forderung der genannten Organisationen nach einer Umschichtung des Portfolios des FDC zu Gunsten erneuerbarer Energien, ebenso wie die Forderung, öffentliche Gelder nachhaltig zu investieren, z.B. in den lokalen Ausbau der erneuerbaren Energien?

6. Wenn ja, wie und mit welcher Zielsetzung will die Regierung dabei vorgehen und wie sieht der Zeitplan dazu aus?

Hochachtungsvoll,

Justin Turpel,
Abgeordneter

-> Réponse

Klimakonferenz COP20 in Lima: Gegen jede Realität.

Die 20. Klimakonferenz in Lima ist gescheitert. Die Staaten konnten sich nicht auf ein ambitioniertes Papier zur Erreichung des 2°C-Ziels einigen und viele grundlegende Probleme bleiben ungelöst. Der Ball liegt jetzt bis März 2015 bei den Staaten, die freiwillige Maßnahmenkataloge für die Reduzierung des Treibhausgasausstosses im Hinblick auf die Klimakonferenz 2015 in Paris vorlegen sollen. Die luxemburgische Regierung muss jetzt endlich ihrer Untätigkeit in Sachen Klimapolitik ein Ende setzen und die parlamentarische Unterkommission für Klima und Energie aus dem Winterschlaf holen und mit dem Thema befassen.

 

Vergleicht man die Einschätzungen der Regierungsvertreter der Mehrheit der 195 UN-Mitgliedstaaten über die Ergebnisse der Klimaverhandlungen von Lima mit dem Urteil der Umweltschutzorganisationen, so fällt es schwer zu glauben, dass beide Seiten von derselben Konferenz sprechen.

Die Verhandlungsführer der Europäischen Kommission und der EU-Staaten sehen das Abkommen von Lima als wichtigen klimapolitischen Fortschritt, als Grundlage für die Unterzeichnung eines umfassenden Klimaabkommens nächstes Jahr auf der COP21 in Paris. Die luxemburgische Regierung, die bei den Verhandlungen in Paris den Vorsitz des Europäischen Rates innehaben wird und in Lima durch die beiden grünen Minister Dieschbourg und Gira vertreten war, stößt in das gleiche Horn. Humanitäre Organisationen und Umweltschutzverbände, die den Verhandlungen nur als Beobachter beiwohnen durften, sprechen hingegen von einem Scheitern, über das auch die eine oder anderen positive Nachricht nicht hinwegtäuschen kann.

Großes Ziel des Treffens in der peruanischen Hauptstadt war, die Leitlinien eines neuen internationalen Klimavertrags zu formulieren, der im kommenden Jahr in Paris verabschiedet werden soll. Dieser soll dafür sorgen, die Erderwärmung bis Ende des Jahrhunderts unter 2°C zu halten. Laut Greenpeace sieht es momentan eher nach einer Erhöhung von 3,5°C und mehr aus, was unkontrollierbare Folgen nach sich ziehen würde. Die Konferenz in Lima hat die Weltgemeinschaft diesem Ziel jedoch überhaupt nicht näher gebracht. Obwohl ein Appell  formuliert wurde, der die Notwendigkeit einer Reduzierung der Treibhausgasaustöße ab 2020 unterstreicht, läuft  bis dahin alles ohne Einschränkungen und auf freiwilliger Basis weiter wie bisher und jedes Jahr werden neue Rekorde beim Treibhausgasausstoß verzeichnet. Dieses „Weiter so“ stößt das 2°C-Ziel in fast unerreichbare Ferne, denn das IPCC hat in seinem fünften Klimabericht im April diesen Jahres bereits angemahnt, dass die Staatengemeinschaft so schnell wie möglich massive und drastische Maßnahmen ergreifen müsse, um das Schlimmste noch zu verhindern.

Die Ziele, die die größten Emittenten von Treibhausgasen bisher formuliert haben, werden diesen klimapolitischen Anforderungen nicht gerecht. Die Europäische Union will ihre Emissionen bis 2030 um 40% gegenüber 1990 reduzieren, hat aber zuletzt ihre Anstrengungen bei der Steigerung der Energieeffizienz zurückgefahren (von 30% auf 27% im Jahr 2030). Zudem torpediert sie den Ausbau der erneuerbaren Energien, indem sie weiterhin Atomkraft und fossile Energiequellen massiv subventioniert. Dieser Widerspruch wird unter der Verantwortung eines Lobbyisten der Erdölindustrie als Klima- und Energiekommissar sicherlich nicht behoben werden können. Die USA wollen ihre Treibhausgasemissionen bis 2025 um 26-28% gegenüber 2005 reduzieren. China hat sich bereit erklärt, ab 2030 seine Emissionen nicht weiter ansteigen zu lassen. Beide Staaten sind zusammen für fast die Hälfte aller Emissionen verantwortlich. Wie auf diesem Weg der gesamte, weltweite Ausstoß von Treibhausgasen massiv sinken soll, ist unerklärlich.

Aufstrebende Staaten sind bisher aus verständlichen Gründen zu weniger Einschnitten bereit gewesen als Industriestaaten, auch wenn sie in Lima erstmals das Prinzip der gemeinsamen und differenzierten Verantwortung anerkennen. Um ihre Emissionen schnellstmöglich deckeln und sich vor den Folgen des Klimawandels schützen zu können, sind sie auf die Solidarität der reichen Staaten angewiesen, doch um die ist es schlecht bestellt. Ab 2020 soll der Green Climate Fund, der genau diese Aufgabe verfolgen soll, jährlich mit 100 Milliarden € ausgestattet werden, doch der reiche Westen will die notwendigen Finanzmittel bisher nicht zur Verfügung stellen.

Der Ball liegt nun bei den Staaten, die bis März 2015 ihre freiwilligen Maßnahmen für die Treibhausgasminderung im Hinblick auf die Klimakonferenz 2015 in Paris vorlegen sollen. Die UNO soll die Auswirkungen dieser Maßnahmen berechnen und die Bilanz einen Monat vor COP21 in Paris vorlegen. Sollten die Vorschläge der Staaten nicht ausreichend sein, um die Treibhausgasemissionen entscheidend zu begrenzen, bliebe also keine Zeit mehr, um Anpassungen vorzunehmen. Die Konferenz in Paris wäre so ziemlich sicher zu einem erneuten Scheitern verurteilt.

Auch Luxemburg soll bis März einen Maßnahmenkatalog vorlegen. Dieser muss deutlich über die mauen klimapolitischen Ziele der Regierung (11% erneuerbare Energien) hinausgehen. déi Lénk haben bereits im März im Rahmen der klimapolitischen Debatte im Parlament eine  Motion vorgelegt, die ambitioniertere Klimaziele für Luxemburg und die EU forderte. Diese wurde von allen anderen Parteien abgelehnt. Um zu tun als ob, entschieden DP, LSAP und déi gréng eine Unterkommission für Klima- und Energiefragen ins Leben zu rufen. Sie existiert seitdem auf dem Papier, doch mit der Arbeit hat sie überhaupt noch nicht begonnen.

déi Lénk sind der Meinung, dass es nun an der Zeit ist, diese Kommission endlich zu aktivieren und mit der Ausarbeitung dieses Maßnahmenkatalogs zu befassen. Die Umweltverbände und humanitären Organisationen, die sich unter dem Dach des Votum Klima vereinigen und schon lange eine ernsthafte Politik für den Klimaschutz fordern, müssen unbedingt an diesen Arbeiten beteiligt werden. déi Lénk sind auf jeden Fall bereit, die Arbeiten aktiv und konstruktiv zu begleiten.

PDF

Motion à propos de la politique climatique de l’Union Européenne

déi Lénk a présenté dans le cadre du débat sur la politique climatique de l’UE à la Chambre des députés une motion invitant le gouvernement à plaider pour que le Conseil Européen soutienne des objectifs ambitieux et contraignants en matière de politique climatique, nécessaires pour maintenir  la hausse de la température globale sous le seuil des 2 ° Celsius. La motion fut rejetée avec 58 sur 60 voix, les deux députés de déi Lénk étant les seuls à voter pour.

La Chambre des Députés

–          étant profondément préoccupée par les causes et les effets des changements climatiques ;

–          considérant la nécessité de maintenir la hausse de la température globale sous le seuil des 2 ° Celsius, tel que convenu par l’Union européenne ;

–          considérant que cet objectif nécessite un accord visant à décarboniser notre économie et transformer notre système énergétique par une réduction considérable de la consommation énergétique et une augmentation de la production issue de sources renouvelables ;

–          constatant que la proposition de 40% de réduction des émissions de gaz à effet de serre actuellement sur la table n’est pas suffisante pour faire face au danger qui menace notre planète ;

invite le Gouvernement

–          à plaider pour que le Conseil européen soutienne un plan d’action à la hauteur de cet enjeu, visant : 

a)      une réduction des émissions internes de l’Union d’au moins 55%

b)      des objectifs contraignants de 45% d’énergie renouvelable et

c)      40% d’économie d’énergie  d’ici 2030. 

Signez la pétition de CAN Europe – Climate Action Network.
L’action est relayée au Luxembourg par la plateforme Votum Klima.

EU gibt Klimapolitik auf

Nachdem letze Woche bereits  beunruhigende Informationen über die Neuausrichtung der EU-Klimapolitik durchgesickert waren, hat die Europäische Kommission heute am frühen Nachmittag die Katze endgültig aus dem Sack gelassen. Demnach will die Kommission ihre verbindlichen Klimaziele aufgeben und es somit den Mitgliedstaaten überlassen, ob und inwieweit Maßnahmen zum Klimaschutz getroffen werden oder nicht. So soll die Pflicht, den Anteil der erneuerbaren Energien im Energiemix, sowie die Energieeffizienz, zu steigern, ab 2020 auslaufen, ohne dass neue Ziele formuliert werden.

Ohne verbindliche Ziele wird der Klima- und Umweltschutz jedoch Wettbewerbsinteressen und Profitgier großer Konzerne zum Opfer fallen  und zukünftig weiter auf Energie aus Atom- Kohle-  und Gaskraftwerken zurückgegriffen werden.

Die Europäische Kommission begründet ihre Kehrtwende bei den erneuerbaren Energien mit der Gefahr von Marktverzerrungen und mit Kosteneffizienzbedenken. Sie befürchtet also, dass verbindliche Ziele den Markt behindern könnten. Dabei ist es genau umgekehrt. Die Marktbesessenheit zerstört das Klima und die Natur in atemberaubender Geschwindigkeit, der Markt kann die nahende Katastrophe nicht verhindern, er führt sie herbei. Eigentlich wäre eine weitere Verschärfung der verbindlichen Ziele von Nöten gewesen, um die Erderwärmung zumindest etwas zu bremsen. Doch leider haben sich kurzsichtige Marktinteressen der Industrie- und Energiekonzerne erneut durchgesetzt.

Es ist nun auch die Aufgabe unserer Regierung sich dafür einzusetzen, dass diese Entscheidung wieder rückgängig gemacht wird. Jedoch stimmen die doch sehr zurückhaltenden Klimaziele der neuen Regierung nicht gerade zuversichtlich. So soll der Anteil der erneuerbaren Energien am gesamten luxemburgischen Energieverbrauch bis 2020 auf 11% steigen. Dieses Ziel ist im Vergleich zu den Forderungen von Umweltschützern (45% Erneuerbare im EU-Schnitt) wenig ambitioniert und nicht ausreichend. Doch um zumindest dieses Minimalziel zu erreichen, müssen Staat und Gemeinden verstärkt Investitionen im Energiebereich tätigen, denn der Markt wird das Problem auch hierzulande nicht lösen.

 (Mitgeteilt von déi Lénk) 

logo European Left logo GUE/NGL logo Transform! Europe