PdL 6938 – Ausweitung vum Ausnamezoustand an d’Verfassung

Em wat geet ët am Gesetz ?

Den Etat d’urgence gëtt an eiser Verfassung verfestegt an ausgewäit. Den Ausnamezoustand bedeit, datt d’Regierung zäitlech begrenzt ka Gesetzer ausser Kraaft setzen, respektiv neier maachen ouni Zoustëmmung vum Parlament. Bis lo war den Ausnamezoustand virgesinn bei internationale Krisen, virun allem mat Bezuch op  ekonomesch Krisen – wéi z.B. d’Rettung vun der Dexia. Mat dëser Ännerung gëllt en lo och bei nationale Krisen, wéi terroristesch Attacken, Menacen oder Naturkatastrophen.

10 Deeg nodeems d’Regierung den Ausnamezoustand dekretéiert huet, muss d’Parlament en mat 2/3 Majoritéit bestätegen, mat engem Maximum vun 3 Méint. Déi Reglementer, déi d’Regierung an dem Zäitraum hëlt, däerfen net géint d’Verfassung oder international Traitéë verstoussen a kënne vun de Geriichter spéiderhi kontrolléiert ginn.

 

Wat ass wichteg ?

(-) Den Ausnamezoustand ass e Friemkierper an der Demokratie, well en a sengem Wiesen op d’Ophiewe vun der Gewaltentrennung

(-) D’Regierung – theoretesch : de Grand-Duc (!) – decidéiert selwer doriwwer den Ausnamezoustand ze dekretéieren an sech méi Pouvoirs ze ginn. D’Parlament gëtt eréischt méi spéit ageschalt an ass natierlech ofhängeg vun de Regierungsformatiounen.

(-) D’Konditiounen fir den Etat d’urgence auszeruffe sinn immens schwammeg : « menaces réelles pour les intérêts vitaux de tout ou partie de la population » oder « péril imminent résultant d’atteintes graves à la sécurité publique ». Dorënner kann een sech ganz vill Situatioune virstellen.

(-) Och wann am Ausnamezoustand d’Verfassung muss respektéiert bleiwen, sou ginn awer déi meeschten Verfassungsprinzipien iwwer Gesetz geregelt… a Gesetzer kann d’Regierung am Etat d’urgence esou ëmänneren, datt zwar de Prinzip nach ëmmer besteet, mee de facto net kann ausgeübt ginn, wéi z.B. d’Streikrecht.

Dës Verfassungsännerung ass eng Reaktioun op terroristesch Attacken zu Paräis, entstanen an engem Zoustand vun Hysterie an Angscht. Et géif ëm d’Sécherheet vum Land goen, mee kee konnt noweisen, wat d’Aussetze vun der Demokratie mat der Sécherheet vum Land ze dinn hätt : Elo schon kënne Stroossen gespaart ginn, Enquêtë gemaach, Grenze kontrolléiert ginn. Elo schon kann d’Bevëlkerung evakuéiert ginn, jo esouguer forcéiert. Elo schon kann an Noutsituatioune requisitionnéiert ginn. Elo schon kann d’Arméi agesaat am Land ginn, etc. etc. Et ginn och extrem Noutfall-Pläng wéi de Plan Cattenom.

Als Lénk hunn mer virun engem Joer d’Gesetz iwwer den Haut-Kommissariat à la Protection nationale matgestëmmt, deen d’Sécherheet an de Schutz vun der Bevëlkerung an extremen Noutruffssituatiounen organiséiert a koordinéiert. Duerfir mussen de Rechtsstaat net ausser Kraaft setzen, an d’Parlament iwwergoen.

 

Wéi hunn déi Lénk gestëmmt ?

Dergéint !

Näischt ass Terroriste méi verhaasst wéi déi fräiheetlech Demokratie. Dëst hunn Anders Breivik an IS gemeinsam. Als Reaktioun op esou grujeleg Attacken, de Rechtsstaat ausser Kraaft setzen, ass genee dat, wat sie erreeche wëllen.

Dës wäitreechend Verfassungsännerung ass d’Dir wäit opgemaach fir zukünfteg autoritär Dériven. An dëst ausgerechent vun enger sozial-öko-liberaler Koalitioun.. mat natierlech der Komplizitéit vun der CSV.

De Gesetzesprojet gouf mat de Stëmme vun der Majoritéit an der CSV votéiert. All d’Dokumenter iwwer dëst Gesetz sinn hei ze fannen.

 

PdL 6875 – Organisation du Conseil d’Etat

Ëm wat geet et am Gesetz?

Et geet ëm eng Modifikatioun vu verschiddenen Dispositiounen déi d’Kompositioun an de Fonctionnement vum Staatsrot betreffen. Déi Institutioun kontrolléiert jo déi juristesch Stëchhaltegkeet vun de Gesetzestexter a wann se grondsätzlech juristesch Problemer fënnt, kann se de legislative Prozess temporär blockéieren.

Dëst neit Gesetz setzt d’Mandatsdauer vu 15 op 12 Joer erof. Donieft soll elo all Partei, déi bei 2 konsekutive Walen op mannst 3 Députéierte kritt huet, am Staatsrot vertriede sinn an all Geschlecht muss an Zukunft op mannst 1/3 vun de Membere stellen.

Eng aner Ännerung betrëfft d’Publikatioun vum Stëmmverhalen. Bis elo war dat net ëffentlech, an Zukunft musst awer op mannst kommunizéiert ginn, wéi vill Membere vum Staatsrot beim Vote zu engem Avis dofir a wéi vill dogéint gestëmmt hunn.

Déi restlech Ännerunge sinn éischter formaler Natur an hunn als Ziel, de Gesetzestext der aktueller Praxis unzepassen.

Wat ass wichteg?

De Staatsrot gouf 1856 vum deemolege Kinnek-Grand-Duc geschaf fir d’Parlament ze kontrolléieren, fir quasi opzepassen, datt d’Volleksvertrieder keng Dommheete maachen. Et ass eng Institutioun déi an eisen Aen net méi an dat demokratescht Verständnis vum 21 Jorhonnert erapasst an dofir misst grondleeënd reforméiert ginn. Eng reell Reform hätt dofir misste mat der Fro ufänken, ob mer iwwerhaapt e Staatsrot brauchen a wa jo, firwat an ënnert wéi enger Form.

Fir déi Lénk besteet zum Beispill een vun den Haaptproblemer doranner, datt de Staatsrot der Regierung ënnerstallt ass a net dem Parlament. Am Moment ass et jo sou, datt d’Chamber net emol de President vum Staatsrot däerf an eng Kommissioun convoquéieren.

Nieft dem Mangel un Transparenz ass de Nominatiounsprozess en anere grousse Problem fir ons. D’Membere gi jo der Rei no eng Kéier vun der Regierung, da vun der Chamber an da vum Staatsrot selwer ernannt. Dat féiert zu enger Kompositioun, där et un enger wierklecher demokratescher Legitimatioun fehlt. Dës Prozedur bleift mat dësem Gesetz weiderhi bestoen.

Wéi hunn déi Lénk gestëmmt?

Och wa mer elo net strikt géint déi verschidden Elementer sinn, sou iwwerweit dach d’Enttäuschung vun der verluerener Chance an dat Gefill, datt d’Regierung hei just pro forma e puer Ännerunge mëscht, fir de Status Quo besser oprecht erhalen ze kënnen. Et gi just e puer nei Plooschteren op e Patient gepecht, deen dréngend misst op Häerz a Niren iwwerpréift ginn.

An aus deene Grënn hunn d’Députéierte vun déi Lénk sech bei der Ofstëmmung enthalen.

De Gesetzesprojet gouf mat den 32 Stëmme vun der Majoritéit votéiert. All d’Dokumenter iwwer dëst Gesetz sinn hei ze fannen.

 

La constitutionnalisation de l’état d’urgence, une triple défaite pour notre démocratie

Zu Gast am Land

La Chambre des députés peine depuis des années à procéder à une révision d’ensemble de notre Constitution, afin d’en adapter le texte, largement archaïque, aux exigences démocratiques, sociales et écologiques du XXIe siècle. Il aura fallu moins d’un an et demi aux députés de la majorité, avec la complicité d’abord hésitante puis assumée du CSV, pour introduire dans notre loi fondamentale une disposition permettant à l’exécutif d’étendre considérablement ses pouvoirs à la suite d’événements imprévus – en particulier, d’un éventuel attentat terroriste.

Or l’instauration d’un tel état d’exception national, tel que prévue par la nouvelle version de l’article 32, paragraphe 4, de la Constitution, constitue une triple défaite pour notre État de droit et nos institutions démocratiques.

Celle-ci réside, tout d’abord, dans le texte même de la révision. Les auteurs de l’article 32, paragraphe 4, ont souligné l’inclusion de nombreux garde-fous dans celui-ci. Or ceux-ci sont largement redondants : en particulier, le principe de proportionnalité, ainsi que le respect dû aux normes constitutionnelles et conventionnelles s’applique de toute façon à chaque fois qu’une liberté fondamentale est en jeu. En réalité, l’impact négatif de la nouvelle disposition constitutionnelle réside dans le principe même de son contenu : désormais, à travers sa Constitution, notre pays rejoint le groupe des États qui, comme la France de la Ve République ou l’Allemagne de Weimar, ont mis à mal la séparation des pouvoirs en permettant à l’exécutif de légiférer par la voie réglementaire, lorsqu’il estime cela nécessaire. Historiquement, ce genre de blanc-seing a eu tendance à favoriser les abus de la part du pouvoir exécutif – ce qui est précisément la raison pour laquelle la Constitution allemande d’aujourd’hui n’en comprend toujours pas, en dépit du contexte sécuritaire actuel.

La deuxième défaite de notre démocratie réside dans la manière dont ce texte a pu voir le jour. Fruit d’une réaction précipitée de certains responsables politiques aux attentats parisiens du 13 novembre 2015, l’idée d’une constitutionnalisation de l’état d’urgence aurait pu être jugée superflue et abandonnée à de nombreuses occasions : lorsque de nombreux juristes et autres acteurs de la société civile, toutes tendances politiques confondues, en soulignèrent les possibles dangers ; lorsqu’aucun membre de la coalition ni du CSV ne vola publiquement au secours de l’auteur officiel de la proposition, M. Alex Bodry ; lorsque le Conseil d’État, dans son premier avis, en fit une critique cinglante. Rien n’y fit : contre vents et marées, la proposition fut maintenue. Le Parlement démontra, une fois de plus, son incapacité à jouer son rôle de contrepoids à l’égard de l’exécutif.

La constitutionnalisation de l’état d’urgence renferme en son sein une troisième défaite pour la démocratie dont on ne peut qu’espérer qu’elle ne se matérialise jamais. Celle-ci réside dans la manière dont l’existence même d’un état d’urgence doit nécessairement conduire à une surenchère sécuritaire en cas d’attentat, même de faible ampleur : les responsables politiques qui refuseront d’utiliser cet outil risquent en effet de passer pour de dangereux laxistes. Le Bommeleeër en rêvait, la majorité actuelle et le CSV l’ont réalisé : désormais, il suffit d’organiser un attentat pour obtenir, presque mécaniquement, la suspension de la séparation des pouvoirs.

Carole Thoma, co-porte-parole, déi Lénk

Le multiple déni démocratique

La parole à l’opposition (Lëtzebuerger Gemengen).

déi Lénk revendique aussi bien aux niveaux communal que national et européen un renouvellement démocratique. Au Luxembourg en particulier, vu la situation démographique, le déni démocratique crie aux yeux. Le « non » écrasant au référendum pour le droit de vote des étrangers en juin 2015 n’a rien changé au fait que presque la moitié de la population ne pourra pas participer aux élections législatives. De même, ceux et celles qui participent aux élections communales et qui composent les listes de candidat(e)s  ne sont pas représentatifs de la composition de la population. Et cela sous plusieurs aspects : outre la non-représentation des différentes nationalités, il faut prendre en compte la sous-représentation des femmes et des jeunes ainsi qu’un manque de diversité en termes de classes sociales.

Néanmoins, le sens d’une démocratie vivante ne se réduit pas à la participation des citoyen(ne)s aux élections, mais comprend aussi la manière dont les institutions fonctionnent. La participation des citoyens et citoyennes aux débats publics et à la prise de décision sur les questions qui les concernent est presque inexistante au Luxembourg. déi Lénk veut combler ce défaut, parce que c’est seulement à travers de nouveaux modes de participation citoyenne que la politique peut être transformée et peut être réellement mise au service des citoyen(ne)s. Dans les institutions au sein desquelles les résident(e)s évoluent tous les jours, c’est-à-dire dans nos écoles, dans les entreprises, les services publics, etc., une pratique démocratique devrait être de mise. Dans les domaines de l’économie et de l’entreprise, il existe de multiples exemples d’économie solidaire qui devraient inspirer les entrepreneurs et le législateur.

Finalement, le fait que le Luxembourg est une monarchie constitutionnelle et non pas une république pose en lui-même déjà la question de la démocratie de son système politique.

 

 

Rechtsstaatlichkeit statt Panikmache. Luxemburg braucht keinen „état d’urgence“.

Die neulich zutage getretenen Unstimmigkeiten zwischen der Regierung und dem Präsidenten der Verfassungskommission der Chamber in Sachen „état d’urgence“ zeigen, welche Risiken die Einführung einer verfassungsmäßig vorgesehenen Aufhebung der Gewaltentrennung im Falle von terroristischen Anschlägen birgt.

In einer Stellungnahme vom 26. Januar 2017 zur Abänderung des Art. 32 § 4 der Verfassung bezeichnete die Regierung die vom Staatsrat in seinem zusätzlichen Gutachten vom 6. Dezember 2016 verteidigte zeitliche Begrenzung des Ausnahmezustands auf maximal 6 Monate als möglicherweise zu „rigide“. Alex Bodry, Präsident der Verfassungskommission der Chamber, führte dagegen am 15. Februar 2017 an, dass gerade eine solche in der Verfassung verankerte zeitliche Begrenzung unabdingbar sei, um eine Situation wie in Frankreich, wo der „état d’urgence“ trotz Kritik von Verfassungs-, Straf- und BürgerrechtlerInnenn zum Dauerzustand geworden ist, zu vermeiden.

Der Aussage Bodrys, dass eine verfassungsrechtlich vorgeschriebene sechsmonatige zeitliche Begrenzung des Ausnahmezustands Missstände wie in Frankreich verhindern könnte, stehen déi Lénk skeptisch gegenüber. Die überstürzte Entscheidung, infolge der Pariser Anschläge die Abänderung des Art. 32 § 4 im Schnellverfahren durchzuboxen, hat gezeigt, dass auf die Besonnenheit der Regierung und der parlamentarischen Mehrheit im Falle von Terrorgefahr keinesfalls Verlass ist. Sollte jemals der Ausnahmezustand in Luxemburg infolge eines Terroranschlags ausgerufen werden, so ist davon auszugehen, dass eine politisch unter Druck stehende Regierung und die sie stützende parlamentarische Mehrheit bald Wege finden werden, um etwaige von der Verfassung vorgesehene zeitliche Begrenzungen zu umgehen. Denn welcher politische Entscheidungsträger wird sechs Monate nach einem Attentat das Risiko eingehen wollen, zu behaupten, dass jegliche Terrorgefahr gebannt ist?

déi Lénk sind nach wie vor der Meinung, dass Regierung und Parlament dem vom Staatsrat in seinem Gutachten vom 15. Juli 2016 gemachten Vorschlag, Terrorattentate ganz aus dem Anwendungsbereich von Art. 32 § 4 entfernen, hätten nachkommen sollen.

Ein Blick über die Luxemburger Grenzen hinaus zeigt, warum: Während die Ausrufung des „état d’urgence“ infolge der Attentate vom 13. November 2015 Frankeich in einen sicherheitspolitischen Teufelskreis gestürzt hat, von dem vor allem Marine Le Pen profitiert, hat das Festhalten Deutschlands an rechtsstaatlichen Grundprinzipien weder die Glaubwürdigkeit der Regierung, noch die Handlungsfähigkeit der Sicherheitskräfte untergraben.

Anstatt die Abänderung von Artikel 32 § 4 wie geplant vor der Sommerpause durchzuwinken, sollten die Mitglieder der Chamber sich deshalb die Frage stellen, welches sicherheitspolitische Modell in Luxemburg mehr Sinn macht: Autoritäre Panikmache oder besonnene Rechtsstaatlichkeit?

Réforme de la loi sur la nationalité (PdL 6977)

1) De quoi s’agit-il?

La loi sur la nationalité définit les conditions qu’une personne doit remplir pour obtenir la nationalité luxembourgeoise et pour exercer son droit démocratique de voter aux élections législatives. Au Luxembourg, près de la moitié de la population n’a pas de passeport luxembourgeois, alors que nombreux de résidents ont grandi ici, respectivement vivent ici depuis très longtemps.

2) Qu’est-ce qui est important?

– Le droit du sol est introduit :

Chaque personne qui est né et a grandi au Luxembourg reçoit automatiquement la nationalité à l’âge de 18 ans (lorsqu’elle a habité au Luxembourg pendant les 5 ans précédents).

– La clause de résidence passe de 7 à 5 ans :

Une personne qui habite au Luxembourg pendant 5 ans et qui passe avec succès un test de langue et un test d’instruction civique peut prétendre à la nationalité luxembourgeoise.

– Les exigences linguistiques sont adaptées :

La maîtrise orale et la compréhension passive de la langue luxembourgeoise peuvent se compenser mutuellement.

– Une série de simplifications administratives est introduite, notamment :

Pour les personnes mariées à un/une personne de nationalité luxembourgeoise et pour les personnes qui ont fait leur scolarité au Luxembourg.

3) Le vote de déi Lénk

Pour !

Il s’agît d’une amélioration conséquente de la loi sur la nationalité, laquelle correspond maintenant davantage à la réalité de notre société. D’une importance particulière pour déi Lénk est l’introduction du droit du sol.

Malheureusement, sous l’influence du CSV, la réforme a été diluée sur certains points. Ainsi la maîtrise de  langue luxembourgeoise reste une condition sine qua non, c’est-à-dire un instrument pour exclure les gens. Pour déi Lénk, le luxembourgeois devrait au contraire servir à rassembler les gens et non pas à les exclure. La première version de la réforme avait prévu certaines améliorations dans ce domaine, lesquelles n’ont malheureusement pas été retenues au final.

Vous trouverez tous les documents relatifs à cette loi ici.

Ombudsman: Für eine öffentliche Anhörung

déi Lénk schlagen vor, die Kandidatinnen und Kandidaten für den Posten des Ombudsman einer öffentlichen Anhörung zu unterziehen.

Am letzten Freitag lief die Frist für die Einreichung der Kandidaturen für die Nachfolge von Ombudsman Lydie Err ab. Diese werden zuerst auf ihre Zulässigkeit hin überprüft und dann zur freien Einsicht der Abgeordneten bei der Parlamentsverwaltung hinterlegt. Bei einer Abstimmung soll der neue Ombudsman mit einfacher Mehrheit durch das Parlament ernannt werden.

Dabei handelt es sich um einen wichtigen Posten im öffentlichen Interesse. Neben den nötigen Kompetenzen muss die betreffende Person auch das Vertrauen der Bürgerinnen und Bürger besitzen. Eine transparentere Prozedur bei der Ernennung würde dazu beitragen dieses Vertrauen zu schaffen und daher das Amt insgesamt aufwerten.

Aus diesem Grund hat David Wagner von déi Lénk in der Petitionskommission den Vorschlag eingebracht, die Kandidatinnen und Kandidaten einer öffentlichen Anhörung zu unterziehen, die auf Chamber TV live übertragen wird. Bei dieser Gelegenheit könnten sich die betreffenden Personen einer breiten Öffentlichkeit vorstellen und sich den Fragen der Abgeordneten stellen.

Dunkelkammer Staatsrat

Medienberichten zufolge soll Alain Kinsch der Autor des Gutachtens des Staatsrats zur Steuerreform sein. Der selbe Alain Kinsch, der Managing Partner bei EY ist, einem der berüchtigten « Big 4 » Beraterunternehmen. Kein Wunder also, dass das Gutachten in erster Linie aus Sicht der Unternehmen verfasst wurde.

Unser Anliegen, den Vorsitzenden des Staatsrats in den Finanzausschuss einzuladen, wurde aus institutionellen Bedenken abgelehnt. Das müssen wir respektieren. Wir geben jedoch zu bedenken, dass die Kontrolle des Deontologie-Kodexes nicht gewährleistet ist.

Es wird deutlich, dass der geltende Verhaltenskodex des Staatsrats nicht ausreicht, um zu garantieren, dass diese Institution unabhängig von den Interessen multinationaler Unternehmen ist. Es gilt nun, systematisch aufzuarbeiten, wer welche Gutachten verfasst hat und dabei ein besonderes Augenmerk darauf zu haben, ob und inwiefern dabei Vorschläge und Analysen die geschäftlichen Interessen der jeweiligen Autor*innen betroffen haben. Insgesamt muss der Staatsrat wenigstens soweit umgestaltet werden, dass aus ihm endlich eine transparente und demokratischer Kontrolle unterstehende Institution wird.

Für déi Lénk ist dieser Fall aber nicht nur auf eine intransparente Institution beschränkt, sondern vielmehr ein Symptom der in Luxemburg vorherrschenden finanziellen Interessen- und Klientelpolitik auch innerhalb vieler staatlicher Institutionen, deren erschreckende Ausmaße vielen erst jetzt klar werden. Dem wollen wir entgegenwirken – mit mehr politischer Verantwortung, mehr Mitbestimmung und mehr Transparenz.

Question parlementaire: Contrôle financier de la Cour grand-ducale

Monsieur le Président,

Suite à la réponse du 22 juillet 2016 de M. le Premier Ministre à notre question parlementaire 2164 relative à la gestion financière de la Cour grand-ducale, nous entendons poser à MM. le Premier Ministre et le Ministre des Finances la question parlementaire suivante relative à l’application à la Cour grand-ducale de la loi du 8 juin 1999 sur le budget, la comptabilité et la trésorerie de l’Etat.

Le Premier Ministre assimile dans sa réponse la Cour grand-ducale à un organisme qui bénéficie de la participation financière de l’Etat. Par conséquent, le Premier Ministre estime que la Cour grand-ducale ne doit pas disposer d’un contrôleur financier contrôlant ses dépenses, mais que c’est le contrôleur financier du Ministère d’Etat qui examine uniquement les versements effectués au profit de la Cour.

Or, selon l’article 1er  de la loi modifiée du 8 juin 1999 sur le budget, la comptabilité et la trésorerie de l’Etat, celle-ci « s’applique aux organes, administrations et services de l’Etat ». Cette formulation avait été introduite dans le projet de loi suite à l’avis du Conseil d’Etat.

Ce dernier avait insisté sur le fait que la loi devait s’appliquer aux organes constitutionnels de l’Etat, à savoir le Grand-Duc, la Chambre des Députés, le Gouvernement, le Conseil d’Etat et les Cours et tribunaux, en se référant à l’alinéa 2 de l’article 104 de la Constitution et aux règles de l’unité et de l’universalité du budget (document parlementaire 4100-2, page 6). La Commission des Finances et du Budget et son Président-Rapporteur M. Lucien Weiler avaient partagé cette approche.

Nous demandons des réponses précises aux questions suivantes :

  1. Messieurs le Premier Ministre et Ministre des Finances estiment-ils, à l’instar du Conseil d’Etat et la Chambre des Députés, que la Cour grand-ducale est un organe constitutionnel de l’Etat et non pas un organisme tiers ?
  1. Messieurs le Premier Ministre et Ministre des Finances entendent-ils faire respecter  par la Cour grand-ducale la législation sur la comptabilité de l’Etat ?
  1. Messieurs le Premier Ministre et Ministre des Finances entendent-ils nommer un contrôleur financier contrôlant a priori les dépenses de la Cour grand-ducale ?

Avec nos salutations respectueuses

David Wagner et Marc Baum (députés déi Lénk)

Das Durchfüttern der Monarchie stoppen.

Die Antwort auf eine parlamentarische Anfrage von déi Lénk bezüglich der Personalkosten des großherzoglichen Hofs offenbart, in welchem Maße die Steuerzahler*innen auch in Zeiten von Sparpaketen das Privatleben und den Luxus einer der reichsten Monarchien der Welt mitfinanzieren müssen.

Erschreckend sind hierbei nicht so sehr die Details (wozu etwa braucht der Großherzog 7 Chauffeure und kann überhaupt sichergestellt werden, dass diese nur Fahrten übernehmen, die zu den dienstlichen Pflichten des Staatschefs gehören?) sondern die grundsätzliche Verhältnismäßigkeit. Unter dem Strich wird in Luxemburg mehr Personal am Hof als im Parlament beschäftigt.

« Ist uns die Repräsentation durch einen Monarchen etwa wichtiger als die Legislative dieses Landes? Sowohl diese Prioritätensetzung ist skandalös, als auch das Ausmaß des staatlich finanzierten Komforts. Wo bleiben Angemessenheit und Bescheidenheit? Premierminister und Parlamentspräsident beschäftigen ja auch keine Privat-Köche auf Staatskosten. » sagt Carole Thoma, Sprecherin von déi Lénk und macht auf ein weiterhin ungeklärtes Problem aufmerksam: « Es gibt keine klare Trennlinie zwischen den Finanzen des Staats und denen des Hofes ».

Der Hof versucht einerseits Privatbesitz und -vermögen vor den Einblicken staatlicher Kontrolleure zu schützen und profitiert andererseits von Pauschal-Beträgen und Spezialbehandlungen. So erhält etwa Großherzog Jean, der, wenn überhaupt, keine wesentliche repräsentative Funktion mehr erfüllt, 1,7 Mio € im Jahr. Vergleicht man diesen Betrag mit den im Prinzip schon sehr hohen Bezügen ehemaliger deutscher Bundespräsidenten wird schnell klar: In Luxemburg fließen noch immer unverhältnismäßig hohe Summen ohne Kontrolle und ohne Gegenleistung in die Taschen des superreichen Adels.

« Es wäre das Mindeste, Budget und Personal für den Hof strikt auf den Umfang dessen zu reduzieren, was minimal notwendig wäre um den staatlichen Auftrag des Staatschefs garantieren zu können. Dafür muss zuerst Transparenz hergestellt werden » so Gary Diderich, Sprecher von déi Lénk. « Der Großherzog ist der Bevölkerung Rechenschaft schuldig – die Finanzen der Krone müssen öffentlich gemacht werden und sämtliche Ausgaben einzeln beziffert werden. Dann ist zu klären inwiefern der Besitz der Krone Besitz des Staates und somit als bereits geleistete finanzielle Unterstützung an den Staatschef anzurechnen ist.

—————————

Die mangelnde Kontrolle der Ausgaben des großherzoglichen Hofs ist Gegenstand einer weiteren parlamentarischen Anfrage von déi Lénk.

logo European Left logo GUE/NGL logo Transform! Europe