Question parlementaire concernant les financements effectués par l’Etat et les organismes d’investissement publics dans le cadre de l’initiative spaceresources.lu

Monsieur le Président,

Conformément à l’article 83 du règlement de la Chambre des Députés, je vous prie de bien vouloir transmettre la question parlementaire suivante à Monsieur le Ministre de l’Economie.

Selon des informations parues récemment dans la presse, la Société Nationale de Crédit et d’Investissement (SNCI) aurait vendu ses parts dans l’actionnariat de l’entreprise Planetary Resources. Le gouvernement avait signé un protocole d’accord (Memorandum of Understanding – MoU) avec l’entreprise susmentionnée en juin 2016. Ce protocole prévoyait l’entrée au capital de l’entreprise via la SNCI et une société luxembourgeoise Saam Sàrl (effectuée en novembre 2016) ainsi que le financement de projets de recherche et développement. Les parts dont le coût initial était de 12 millions d’euros auraient entretemps étaient vendues pour un prix symbolique proche de zéro ce qui signifierait une perte non négligeable de fonds publics.

Or, ce projet s’inscrit dans une initiative plus vaste lancée par le gouvernement luxembourgeois en 2016, intitulée spaceresources.lu, qui prévoit la création d’un cadre légal et la mise en place d’un contexte économique favorable pour inciter le développement d’une industrie spatiale à vocation commerciale au Luxembourg. Pour ce faire, le gouvernement a entretemps fait voter par la Chambre des Députés la loi du 20 juillet 2017, créé de multiples instruments de financement de projets de recherche et de développement privés et publics et a également mis sur pied une agence spatiale à vocation commerciale pilotée par le Ministère de l’Economie et chargée de la coordination de l’initiative spaceresources.lu.

Depuis la signature d’un premier protocole d’accord avec une entreprise états-unienne de l’industrie spatiale, Deep Space Industries en mai 2016, quatre autres accords ont été signés avec des sociétés commerciales actives dans le secteur du « new space » (Planetary Resources, ispace, Kleos Space et GomSpace). De plus le gouvernement a signé des accords de coopération avec plusieurs pays, dont le Japon, la Chine ou les Emirats Arabes Unis.

Sur le plan financier, le Ministre de l’Economie a annoncé une enveloppe de 200 millions d’euros destinée au développement de ce secteur économique et la création d’un fonds spécial dédié aux activités liées au « new space » dont la participation de l’Etat luxembourgeois serait comprise entre 30% et 40%. Selon les informations disponibles, ce fond n’a pas encore été lancé officiellement.

En outre, le budget de 30 millions d’euros par an mis à disposition du Luxembourg dans le cadre de sa participation à l’ESA (European Space Agency) serait à l’avenir géré par la nouvelle agence spatiale luxembourgeoise, la « Luxembourg Space Agency » (LSA).

A ces deux budgets les plus importants s’ajoutent les nombreux programmes de soutien à la recherche et au développement (R&D) nationaux destinés aux activités du « new space », le financement de projets de recherche par le Fonds National de Recherche (FNR), ainsi que d’autres coopérations en matière de financement avec des organismes inter- ou supranationaux tels que l’ESA ou la BEI (Banque Européenne d’Investissement).

S’agissant donc d’un secteur économique fortement promu par le gouvernement qui entraîne des aides et investissements publics considérables, je voudrais poser les questions suivantes à Monsieur le Ministre :

(1) Monsieur le Ministre peut-il m’indiquer quelle proportion des 200 millions destinées aux activités liées à l’initiative spaceresources.lu a déjà été allouée et peut-il préciser pour quels types de dépenses et d’investissements ces fonds ont été utilisés ?

(2) Quelle est la somme des montants des aides et des investissements publics accordés dans le cadre des différents protocoles d’accord (Memorandum of Understanding) signés avec les entreprises privées du secteur du « new space » ? Quels montants ont été dépensés et investis par l’Etat respectivement la SNCI ?

(3) Monsieur le Ministre peut-il déjà donner des indications sur les retombés économiques des protocoles susmentionnés ? Dans l’affirmative, quel est le nombre d’emplois créés par les entreprises ayant signé un protocole d’accord avec le gouvernement luxembourgeois et de quels types d’emplois s’agit-il ?

(4) Quel sera le montant investi par l’Etat dans le nouveau « Luxembourg Space Fund » ? Quel organisme sera chargé de la gestion de ce fonds et quel en sera la stratégie d’investissement ?

(5) Monsieur le Ministre peut-il me fournir des précisions sur le financement de la « Luxembourg Space Agency » ? Les 30 millions d’euros du budget à disposition du Luxembourg dans le cadre de sa participation dans l’ESA, seront-ils complétés par des fonds en provenance du budget de l’Etat ?

(6) Le programme national « LuxImpulse » mis en œuvre par le Luxembourg et géré par l’ESA, connaîtra-t-il des adaptations suite à la réorientation de la politique spatiale luxembourgeoise en direction d’activités commerciales liées au « new space » ?

Veuillez croire, Monsieur le Président, à l’expression de mes sentiments respectueux.

Marc Baum
Député

 

Ongläichheete bekämpfe fir d’ekologesch Kris ze bewältegen.

Ce matin, déi Lénk a tenu une conférence de presse pour attirer l’attention sur un point essentiel de son programme électoral : la crise écologique et ses fondements sociaux.

Grand absent du débat politique jusqu’à présent, la crise écologique et ses conséquences pour la cohésion sociale et l’environnement, semble reléguée dans l’ombre par le faux débat sur l’identité nationale. Soucieux, de pas entrer dans cette logique nationaliste, déi Lénk propose de parler enfin des problématiques qui concernent vraiment les gens et qui, si l’on s’y attaque franchement devront amener le progrès social et la justice qui bénéficieront à notre pays et à toutes celles et ceux qui contribuent à sa richesse.

Tout d’abord, la lutte contre les inégalités sociales se pose comme une priorité pour l’écologie. La crise écologique se fonde non seulement sur ces inégalités, mais elle se trouve renforcée par ce moteur de l’inégalité sociale. Au Luxembourg, le taux de pauvreté parmi la population s’élève actuellement à 16,5%, de même qu’en 2016 le revenu des individus du premier quintille a été 13,2 fois supérieur à celui du dernier quintille contre 9,6% en 2010. Le gouffre des inégalités s’est donc nettement approfondi avec le temps.

déi Lénk planifie d’éradiquer la pauvreté et le chômage dans les années à venir. Par des mesures concrètes tels que l’employeur en dernier ressort, l’augmentation du salaire minimum jusqu’à 2381 euros en 2020, l’investissement dans la construction de logements publics abordables ou encore la mise en place du tiers payant généralisé et la gratuité universelle des transports en commun. Les plus démunis ne contribuent non seulement moins à la pollution que les riches, mais ils en paient davantage les frais. Au croisement des inégalités sociales et de la crise écologique déi Lénk identifie notamment la pauvreté énergétique, les mal-logé.e.s, la prédominance du transport individuel motorisé, la mauvaise alimentation et les problèmes de santé consécutifs. Au Luxembourg, environ 10.000 ménages n’ont pas les moyens de payer leurs fournitures énergétiques dont le montant augmente avec la vétusté du logement. Plusieurs mesures ont été élaborées par déi Lénk pour apporter à court et à long terme des améliorations et de la situation sociale particulière des habitant.e.s et de la qualité de l’environnement : la rénovation énergétique accessible à tous financée par un prêt public dont les frais à rembourser ne dépasseront pas le montant de l’énergie consommée, le prix de l’eau échelonnée en fonction de critères sociaux et écologiques, la gratuité universel et le développement des transports en commun ainsi que l’accès et la participation à la production d’aliments biologiques qui suppose une réorganisation progressive de l’agriculture et un investissement public dans la production biologique locale et régionale. En effet, l’agriculture ne représente que 0,3% du PIB luxembourgeois et 1,2 % des emplois. En revanche, elle est en grande partie responsable de la pollution des eaux et de la perte en biodiversité. Afin d’engager sa diversification et de promouvoir les productions biologiques et/ou locales respectant les critères écologiques, le gouvernement doit changer sa politique de subventionnement qui encourage la monoculture et les productions de masse.

Enfin, pour résoudre la crise écologique et réellement engager une transition écologique, il faut sérieusement revoir nos priorités politiques : Celles-ci ne se trouvent pas du côté de l’optimisation fiscale, ni du côté de l’exploitation et de la privatisation des ressources spatiale ou encore des agrandissements des réseaux routiers et de la privatisation des services publics. Pour déi Lénk, la priorité sociale accordée à l’effacement des inégalités face à la crise écologique, repose sur une mise au point de notre économie reposant sur le travail humain et la création de l’emploi à fort rendement écologique et social, notamment par l’outil de l’employeur en dernier ressort. La planification de notre économie doit être démocratique et écologique. La réussite de ce projet dépendra d’une juste répartition de la richesse et d’une réduction du temps de travail qui permet à tous et à toutes de s’impliquer davantage dans la vie politique et de laisser respirer l’environnement soumis à une surexploitation constante.

Luxembourg Space Agency: Nischenpolitik geht weiter.

Im Rahmen eines groß angelegten PR-Events hat Wirtschaftsminister Etienne Schneider heute die Luxembourg Space Agency (LSA) ins Leben gerufen. Die mit Steuergeldern finanzierte Agentur soll die Initiative spaceresources.lu weiterentwickeln und zusätzliche in diesem Bereich tätige Privatgesellschaften nach Luxemburg locken. Mit öffentlichen Geldern wird also weiterhin eine schädliche Nische gezielt unterstützt, die Luxemburg international ins Abseits stellt und die ökologische Krise auf das Weltall ausweitet.

Die neue luxemburgische Weltraumagentur soll dabei mit der Europäischen Weltraumagentur (ESA) kooperieren. Luxemburg ist Mitglied der ESA und stellt ihr jedes Jahr 30 Millionen Euro aus dem Staatshaushalt für Forschungszwecke zur Verfügung. In Zukunft soll dieses Geld an die neu gegründete LSA fliessen und somit nicht mehr für Weltraumforschung genutzt werden, sondern für die Auslotung der Machbarkeit höchst spekulativer Bergbauprojekte und ähnlicher Missionen auf Asteroiden. Die Wissenschaft wird somit rein (privat)wirtschaftlichen Interessen unterworfen.

déi Lénk haben bereits kurz nach der Ankündigung der Initiative spaceresources.lu in einer umfangreichen Stellungnahme auf die möglichen Fehlentwicklungen und Gefahren dieser Wirtschaftsnische hingewiesen und damit auch im Parlament ihr Nein zum Rahmen-Gesetz begründet. Sie steht in Widerspruch zum internationalen Recht, forciert die Privatiserung des Weltalls und verhindert den Übergang zu einer effizienten Nutzung der natürlichen Ressourcen auf der Erde.

Die Regierung bleibt mit spaceresources.lu ihrer allgemeinen Philosophie treu: Sie setzt auf Nischen für größenwahnsinnige Investoren und Finanzspekulanten und das auf Kosten der großen Mehrheit der Menschheit. Der so dringend erforderliche ökologische Umbau unserer Wirtschaft wird dabei stark vernachlässigt.

So sind Investitionen in erneuerbare Energien völlig unzureichend, um europäische Ziele mit eigenen Anstrengungen zu erreichen, geschweige denn um den erforderlichen Beitrag zum internationalen Klimaschutz zu leisten. Den Tanktourismus hat auch diese Regierung totgeschwiegen und sogar von der Regierung angestoßene Initiativen wie etwa die Kreislaufwirtschaft bleiben ohne Folgen.

Um diese Herausforderungen angehen zu können brauchen wir einen Paradigmenwechsel in der Finanz- und Wirtschaftspolitik.

déi Lénk wollen öffentliche Gelder vermehrt in die Energietransition, den Wohnungsbau und die regionale Wirtschaft investieren. Nischen, die Luxemburg international immer stärker isolieren, können nicht das Fundament einer nachhaltigen Wirtschaft sein und müssen der Vergangenheit angehören.

De Lëtzebuerger Finanzminister schützt weiderhi Google & Co

Déi grouss Internetfirme wéi Google, Apple, Facebook oder Amazon notzen déi inkohärent Gesetzgebung an Europa aus, fir extrem wéineg Steieren ze bezuelen. D’EU-Staate wëllen dogéint virgoen, ginn dobäi awer weiderhi vum Finanzminister Pierre Gramegna blockéiert.

Bei deene multinationalen Internetkonzerner si mëttlerweil Steiersaz wäit ënner 5% d’Reegel, well se ee Land kënne géint dat anert ausspillen an hir Comptabilitéit entspriechend strukturéieren. Doriwwer freeë kënnen sech d’Aktionäre vun deene Konzerner, wärend de Länner Recetten a Milliardenhéicht entginn, déi da mussen op anerer Plaz agespuert ginn. Doriwwer eraus leiden och déi kleng- a mëttelstänneg Betriber dorënner, well se enger deloyaler Konkurrenz ausgesat sinn.

D’EU-Kommissioun huet am Mäerz eng Propose virgeluecht, fir dësem Problem bäi ze kommen. Et geet virun allem drëms, fir dës Konzerner eng Ëmsazsteier vun 3% anzeféieren. Och wann dat wéineg ass, ass et op mannst e klenge Schrëtt an déi richteg Richtung. Déi allermeeschte Länner stinn dofir och hannert dësem Virschlag. Just Lëtzebuerg huet nees mat e puer wéinegen anere Länner bei enger rezenter Reunioun zu Wien blockéiert.

Fir déi Lénk ass d’Bekämpfung vun deene skandaléise Steierpraktike vu multinationale Konzerner eng wichteg Prioritéit. Amplaz d’Interête vun dëse Konzerner an hir Aktionären ze verdeedegen, soll déi Lëtzebuerger Regierung endlech mam Steierdumping Schluss maachen a mat den internationalen Organisatioune konstruktiv no Léisunge sichen.

Freihandelsabkommen EU-Japan unterzeichnet

In Tokyo wurde heute das Freihandelsabkommen zwischen der Europäischen Union und Japan unterzeichnet (JEFTA). Dabei wird deutlich, dass die EU-Kommission nichts aus den Protesten rund um TTIP und CETA gelernt hat.

Nach den Protesten rund um TTIP und CETA geht die EU-Kommission in Handelsfragen wieder zur Tagesordnung über. Die hehren Versprechen in Sachen Transparenz sind vergessen, ebenso wie die zahlreichen Kritikpunkte  gegenüber ihrer Handelspolitik.

Das Freihandelsabkommen EU-Japan enthält praktisch identische Bestimmungen wie TTIP oder CETA. Bei der Liberalisierung der Dienstleistungen wird erneut mit einer Negativliste gearbeitet, die grundsätzliche öffentliche Dienstleistungen nur unzureichend schützt. Die reglementarische Kooperation wird soziale und ökonomische Standards untergraben oder zumindest einfrieren. Auf der anderen Seite ist das Kapitel zur nachhaltigen Entwicklung sehr wenig verbindlich: Verstöße gegen diese Bestimmungen können nicht sanktioniert werden. Der Investorenschutz wurde vorläufig ausgeklammert, wie er schlussendlich aussehen soll ist noch unklar.

Wie zuvor verliefen die Verhandlungen zu JEFTA völlig intransparent. Außer sehr oberflächliche Berichten über die einzelnen Verhandlungsrunden drangen keine Details nach außen. Wurden bei TTIP noch spezielle Leseräume eingerichtet damit zumindest die Abgeordneten Einblick in die Gespräche haben, wurden die nationalen Parlamente bei JEFTA wieder vor vollendete Tatsachen gestellt.

déi Lénk widersetzen sich diesen undemokratischen Freihandelsabkommen, die vor allem auf die Bedürfnisse der großen multinationalen Konzerne ausgerichtet sind. Wir treten ein für eine alternative Handelspolitik, die soziale, ökologische und demokratische Gesichtspunkte in den Vordergrund stellt. Vor einigen Wochen haben wir die Regierung im Parlament aufgefordert, JEFTA nicht zu unterzeichnen. Eine entsprechende Motion wurde aber von allen anderen Parteien im Parlament abgelehnt.

Budgetspolitik: E Paradigmewiessel ass néideg.

 

Lors d’une conférence de presse le 4 juillet, déi Lénk a étalé ses propositions pour une politique budgétaire plus équitable et à même de relever les défis de l’avenir.

Depuis 40 ans, le système fiscal évolue au profit d’une minorité et devient de plus en plus inéquitable. La baisse continuelle de l’imposition sur les entreprises, les revenus du capital et les fortunes exerce en plus une pression constante sur le budget d’Etat. Avec une politique qui revoie périodiquement à la baisse les dépenses sociales et les services publics, les inégalités sociales se creusent encore davantage.

Un changement de paradigme s’impose : au lieu de continuer à baisser les dépenses, il faut à nouveau augmenter les recettes et rétablir la justice fiscale.

Augmenter les recettes et mieux les redistribuer

Pour déi Lénk il est nécessaire de revoir fondamentalement notre système fiscal. Premièrement, il s’agit de revoir à la hausse l’imposition des sociétés. Comme le démontre une étude de PWC (Paying Taxes 2018), la charge fiscale réelle pour les entreprises au Luxembourg est la plus faible en Europe. Il existe donc une importante marge vers le haut pour générer de nouvelles recettes.

Deuxièmement, les revenus du capital sont taxés jusqu’à 5 fois moins que les revenus du travail. Dans son programme électoral, déi Lénk propose toute une série de mesures qui visent à imposer davantage les revenus du capital.

Troisièmement, l’imposition des personnes physiques est très injuste au Luxembourg. déi Lénk veut réduire la progressivité de l’impôt au niveau des revenus faibles et moyens et augmenter la progressivité pour les hauts revenus. Il faut également introduire un seul barème, pondéré suivant la composition du ménage à l’aide d’unités de consommation.

déi Lénk s’engage également pour promouvoir une politique fiscale responsable au niveau de l’UE afin d’enrayer le dumping fiscal. En même temps, le budget national de la défense devra être revu à la baisse.

Combattre les inégalités et préparer le pays à l’avenir

Le pays est face à de grands défis : les inégalités sociales augmentent, la crise du logement s’accentue, les transports publics ne sont pas adaptés aux besoins et il y a nécessité d’engager au plus vite la transition énergétique et environnementale.

Avec les recettes supplémentaires mentionnées plus hauts, nous voulons combattre la pauvreté et le chômage, renforcer le système social, investir massivement dans les transports publics et dans la construction de logements publics à vocation locative. Sur le moyen et long terme, déi Lénk veut entreprendre la transition énergétique et environnementale, investir dans la qualité du système éducatif, ainsi que dans la recherche et l’enseignement supérieur.

Un changement de paradigme est nécessaire

Pour que l’Etat puisse prendre ses responsabilités et préparer le pays à l’avenir, il faut lui en donner les moyens. déi Lénk prône un Etat fort au service de toute la population avec un système fiscal équitable. On peut créer des recettes supplémentaires en s’attaquant au dumping fiscal des entreprises et en imposant davantage les grandes fortunes. Il manque uniquement la volonté politique.

Recours Luxembourg c. Commission : anticipons, sortons des niches fiscales.

Ce jeudi 21 juin 2018, les juges du Tribunal de l’Union européenne assisteront à un spectacle aussi insolite qu’absurde. Ils verront en effet les conseils juridiques du gouvernement luxembourgeois, payés sur les deniers de l’État, voler au secours des avocats de Fiat Chrysler Finance Europe, et plaider contre les intérêts des contribuables luxembourgeois.

Dans cette affaire, l’objectif de l’État luxembourgeois sera le même que celui de la multinationale italo-américaine : faire annuler la décision de la Commission européenne du 21 octobre 2015. Celle-ci avait ordonné au fisc luxembourgeois de récupérer entre 20 et 30 millions d’euros de recettes fiscales dont il avait indûment fait grâce à Fiat Chrysler sur la base d’un montage fiscal. En effet, la Commission, notant que « toutes les entreprises, qu’elles soient grandes ou petites et qu’il s’agisse ou non de multinationales, doivent payer leur juste part de l’impôt », avait alors estimé que les rulings fiscaux accordés par le Luxembourg à des multinationales n’avaient « aucune justification économique » et constituaient, par conséquent, des aides d’État illégales au regard du droit de l’UE.

En prenant cette décision, la Commission saisissait enfin à bras-le-corps un problème trop longtemps négligé : celui du dumping fiscal systématique, dont le Luxembourg a fait une des assises de son économie.

déi Lénk constate :

(-) qu’en déposant ce recours, le gouvernement s’obstine à soutenir la politique d’optimisation fiscale agressive des entreprises multinationales, au détriment des États et des populations ;

(-) que même après le procès Luxleaks, fortement dommageable pour l’image de notre pays, le gouvernement continue de promouvoir la place financière comme refuge fiscal pour les ultrariches et les multinationales ;

(-) que les belles paroles gouvernementales invoquant le « level playing field », la justice fiscale et la transparence relèvent de la désinformation pure et simple ;

(-) que l’obstination du gouvernement dans cette affaire est rejointe par son opposition à toute une série de réformes, comme l’assiette commune consolidée pour l’impôt sur les sociétés (ACCIS), l’introduction de nouvelles mesures BEPS, les règles en matière de transparence ou l’imposition des GAFA.

déi Lénk demande au gouvernement luxembourgeois :

(-) de retirer son recours dans l’affaire T-755/15 et d’exécuter sans tarder la décision de la Commission en date du 21 octobre 2015 ;

(-) de mettre fin à sa politique d’opposition systématique aux mesures d’harmonisation fiscale proposées aux niveaux international et européen ;

(-) d’entamer une stratégie de sortie du modèle des niches fiscales souveraines du secteur financier qui sont particulièrement nuisibles.  

déi Lénk souligne que la pression internationale par rapport à l’évasion fiscale va augmenter et que ce type d’activités sera de toute évidence difficile à maintenir. Mieux vaut en sortir de manière volontariste et progressive en coopérant avec les instances européennees et internationales que d’y être contraint à moyen terme sous la pression. Une telle démarche constructive permettra au Luxembourg d’œuvrer en faveur d’une réforme plus fondamentale du système financier mondial – au lieu d’en constituer un facteur de blocage permanent, comme c’est le cas actuellement.

Neit Unisgesetz – PdL 7132

Ëm wat geet et an dësem Gesetz?

Dëst Gesetz reforméiert d’Organisatioun vun der Universitéit a präziséiert d’wëssenschaftlech Ausriichtung vun der Aktivitéit op der Universitéit. Domat ass dann och festgesat wat fir eng Funktioun d’Universitéit soll an der lëtzebuergescher Gesellschaft an am europäesche Raum soll anhuelen.

Wat ass wichteg?

Mat dëser Reform gëtt kloer ënnerstrach dat d’Uni nëmmen ee Mëttel zum Zweck ass fir ekonomesch Nischen opzemaachen an ze fëllen. d’Uni soll no engem Konzept funktionéieren dat een Investissement an dräi Secteure virgesäit déi eng zesumme solle schaffen: Business, Recherche an Technologien,  an Héichschoulausbildung. Si soll europäesche Kritären no konkurrenzfäeg ginn um internationale Wëssensmarché, a beschtefalls ganz ouni staatlech Mëttel finanzéiert ginn, fir den Entrepreneursgeescht bei de Chercheuren ze fuerderen an d’Zesummenaarbecht mat der Privatwirtschaft ze stäerken. Wat hei als Optakt zu méi Autonomie vun der universitärer Organisatioun, Ausbildung a Recherche gëlle gelooss gëtt, ass am Fong eng komplett utilitaristesch Usiicht vun der Universitärer Aarbecht an Ausbildung. Mat dëser Reform ginn déi wichtegst Aspekter vun der Leedung vun der Universitéit (Nominatioune vum Personal, Paien, Aschreiwungsfraisen, wësseschaftlech Orientéierung, Studiereglement etc.) weiderhi vum Conseil de Gouvernance bestëmmt. Dëse besteet gréisstendeels aus externe Membere vun auslänneschen Universitéiten an aus der Privatwirtschaft besat. De Rekter ass den Exekutiv vum Conseil de Gouvernance, him ënnerleien den administrativen Direkter, an den Direkter vun de Finanzen. Et muss drun erënnert ginn dat de Prozess vum Rekrutement vum neie Rekter ontransparent an ondemokratesch verlaf ass, sou dat de Conseil Universitaire schlussendlech virun Tatsaach gestalt ginn ass dat nëmmen ee Kandidat a Fro kënnt.

Ginn et och positiv Aspekter vun der Reform?

De Rekter ass net méi automatesch President vum Conseil Universitaire, mee seng Membere wielen de President aus hire Reien. De Rekter gëtt neierdéngs och vum Conseil Universitaire beroden. Am Conseil Universitaire gouf d’Unzuel vun de Representante vun de Fuerscher Assistente verduebelt, et ass och mëttlerweil ee Personaldelegéierten an de Sekretär vum Conseil de Gouvernance do vertruede mat enger consultativer Stëmm. De Conseil vun de Fakultéite gouf erëm agefouert.

Well den Universitéitsconseil wuel deen ass, den d’universitär Aarbecht och vun no an um Terrain verfollegt, ass et wichteg dat seng Autonomie mat dëser Reform gestäerkt gëtt, an dat en och mat Chercheuren ouni Titel besat ass, déi meeschtens am prekärste beschäftegt sinn.

Och de Conseil de Gouvernance gouf ëmorganiséiert, a besteet elo zousätzlech aus 2 Membere vum Conseil Universitaire, dem President vun der Personaldelegatioun an dem President vun der Studentevertriedung, déi all e Wahlrecht hunn.

Wéi hu mir gestëmmt?

Enthalen! Och wann et verschidden Avancéë ginn déi d’Organisatioun vun den Haaptgremie vun der Uni méi demokratesch gestalten, bleift weiderhin de Conseil de Gouvernance de mächtegste Gremium vun der Uni an deem d’Vertrieder vun der Privatwirtschaft an extern Membere weiderhin d’Iwwerhand hunn. Mir brauchen eng Uni déi endlech ka richteg autonom an demokratesch funktionéieren. Dat wier eng Uni déi net als Entreprise, mee als Wëssensinstitutioun funktionéiert an domat een humanisteschen Zweck erfëllt. Dat Recherche natierlech e wichtege Bestanddeel vun enger ekonomescher a politescher Ausriichtung ass, ass kloer, mee si kann a misst awer och autonom kënne funktionéieren an domat selwer mat bestëmme wat fir ekonomesch Secteuren an Zukunft kënnen nei entstoen an domat och d’Wirtschaftspolitik matgestalten am beschten am Interêt vun de Leit. D’Uni an d’Recherche kéinten also e groussen Deel zum ekologeschen a soziale Wandel bäidroen, nei Aarbechtsplaze schafen och am Beräich vun den Human a Sozial Wirtschaften déi ëmmer nach vernoléissegt ginn, mam Argument dat se net rentabel wieren. Eng Uni gehéiert virun allem de Studenten an de Leit déi do schaffen. Si hunn e Recht op Matbestëmmung  iwwer d‘Verwaltung vun hirer Uni.

 

Et ass héich Zäit fir aner Politik! Ried vum Marc Baum iwwer den Etat de la Nation

Déi ganz Ried als PDF

De Premierminister Xavier Bettel (DP) huet a senger Ried iwwer d’Lag vun der Natioun e ganz onvollstännege Bilan vun der LSAP-DP-déi gréng Regierung gezunn, deen eppes däitlech gemaach huet: Des Regierung ass um sozialen Ae blann. déi Lénk zéien de richtege Bilan vun der Regierungsaarbecht.

Wat ass de Bilan vun dëser Regierung?

D’sozial Ongläichheeten si weider geklommen. Den Undeel vun de Léin um geschafene Räichtum geet weider zréck. D’Leit déi schaffen, kréien also ëmmer manner vun dem iwwer hire Loun zréck, wat se produzéiert hunn. Déi Leit, déi anerer fir sech schaffe loossen, kréien dogéint ëmmer méi. Zanter der Wirtschaftskris sinn d’Léin – besonnesch déi ënnescht Léin – quasi guer net méi eropgaangen, d’Kafkraaft ass stoe bliwwen. Des Regierung an hir Virgängerin hunn d’politesch Verantwortung dofir. Sie hunn de Mindestloun net eropgesat an duerch Spuermoossnamen an Indexmanipulatioune vill Leit un den Existenzminimum gedriwwen. Am gläichen Zäitraum gouf eng Steierreform ëmgesat, vun där virun allem Räicher profitéiere konnten. D’Besteierung op Kapitalgewënner gouf deelweis och reduzéiert.

D’Aarmut ass sou héich wéi nach ni. Iwwer 100.000 Mënschen zu Lëtzebuerg hu Problemer all Mount iwwer d’Ronnen ze kommen. Vun deene Leit déi schaffe ginn, geet bei engem vun 9 mat d’Paie net duer, fir dat néidegst fir en anstännegt Liewen ze kafen. Besonnesch Frae sinn dovunner betraff, wëll sie méi oft fir de Mindestloun schaffe ginn. Och hei huet de Spuerpak vun 2014 säint dozou bäigedroen.

D’Aarmut gëtt ëmmer schlëmmer, de Chômage bleift héich. Vill Leit rutschen ëmmer méi an d’Aarmut of a kréie keng Chance méi fir sech z’erkrabbelen. Mat 16.000 bleift d’Zuel vun de Leit am Chômage weider héich, Perspektive kréien der vill vun de Betraffenen net gebueden. Sie rëtschen an den RMG a faassen oft net méi Fouss. D’Reform vum RMG (REVIS), déi d’Regierung aktuell duerch d’Parlament boxe wëll, riskéiert de Problem ze verschlëmmeren. Et geet an éischter Linn drëm, d’Leit ze bestrofe fir hir sozial Situatioun, ëmmer manner fir hinne wierklech ze hëllefen.

D’Logementspolitik ass eng Katastroph. D’Regierung ass wéi hir Virgängerinne schonn der Verantwortung am Logement net gewuess. Et feelen dausende Wunnengen, d’Präisser an d’Loyeren explodéieren, Stéit mat klengen a mëttleren Akommes ouni Ierfschaft oder Patrimoine briechen ënnert der finanzieller Laascht zesummen. Wierklech sérieux Initiativë gouf et vun der Regierung net, héchstens Gepléischters, dat meeschtendeels am Interesse vun Immobiliëspekulanten a Promoteuren ass. Déi vill Virschléi vun déi Lénk huet d’Regierung dobäi ignoréiert.

Steierpolitik gouf weider am Interesse vun de wéinege Räiche gemaach. Mat der Steierreform huet sech den Trend vun der méi staarker Besteierung vun der Aarbecht par rapport zum Kapital verfestegt. Nieft den Ongerechtegkeeten, déi souwisou scho bestanen hunn (Dividenden op Aktien an Obligatioune sinn zu 50% steierfräi, Plus-value op Finanztitelen ass deelweis ganz steierfräi) huet d’Regierung d’Besteierung vu Betribsgrënner weider erofgesat an ausserdeem och d’Steieren op der Plus-Value bei Immobiliëverkeef drastesch reduzéiert. D’Konsequenze vun dëser Politik kann een einfach zesummefaassen: Et profitéieren déi wéineg op Käschte vun de Villen.

Schiedlech Nische goufe weider entwéckelt, d’Wirtschaft steet net op séchere Féiss. Bestoend Nische wéi d’Méiglechkeet vu Multinationalen iwwer d’lëtzebuergesch Finanzplaz keng Steieren op hiren enorme Gewënner ze bezuelen oder den Tanktourismus besti weider. D’Regierung schafft tatkräfteg Hand an Hand mat der Finanzplaz fir ëmmer weider Steiertrickerseien z’erméiglechen. Donieft huet des Regierung awer och nei Nischen opgemaach: de Spacemining an d’Rüstungsindustrie. Sie droen dozou bäi, dass Lëtzebuerg ëmmer méi e schlechte Ruff krit an eis Ekonomie ëmmer manner op nohaltegen Aktivitéite baséiert.

De Wuesstem gëtt net am Interesse vun de Leit organiséiert. D’Landesplanung ass och ënnert dëser Regierung en eenzege Chaos bliwwen. Ob bei der ekonomescher Entwécklung, dem Ëmweltschutz, der Mobilitéit oder dem Logement, déi zentral Enjeu’en ass se net ugaangen. D’Regierung stécht de Kapp an de Sand a léisst dem Wirtschaftswuesstem fräie Laf. Sou gëtt d’Land ëmmer méi vu Privatinteresse geplangt, d’Leit musse mat de Konsequenze liewen: Stau, Wunnengskris, Zersiidlung a Belaaschtunge fir d’Ëmwelt an d’Gesondheet.

Klimapolitik an Energietransitioun si weider net prioritär. No der COP21 konnt een sech eigentlech eng méi konsequent Klimapolitik vun dëser Regierung mat grénger Bedeelegung erwaarden. Mee dem war net esou. Bei kengem wichtege Pilier fir de Klimaschutz, ob beim Tanktourismus, der Ausriichtung vun der Landwirtschaft, dem Ausbau vun den erneierbaren Energien oder der energetescher Sanéierung vu Wunnhaiser ass d’Regierung e Schrëtt no virgaangen. Sou si weider 5 Joer vergaangen. Dat ass onverantwortlech.

D’Land brauch nei Perspektive fir d’Zukunft

Dëst Land steet op enger Kräizung, a mer mussen eis decidéieren, wou mer hin wëllen: entweder mer maache weider esou, wéi bis elo, mat all deene Konsequenzen, déi mer elo scho gesinn oder mer orientéieren eis ëm a maachen domadder nei Perspektiven op.

Einfach weidermaache wéi bis elo géif bedeiten: eng Minoritéit beräichert sech op Käschte vun deene Villen hei am Land, gedriwwe vun enger schifer Wuesstemsdynamik, där mer wéi den Zauberlehrling hannendrun lafen an net nokommen. En Wirtschaftsmodell, deen op Steiertricksereie berout, fundamental ongerecht ass a vun deem ëmmer manner Leit hei am Land eppes hunn. Ënnert deem sengem Drock, d’Wunnengspräisser an d’astronomescht klammen, an d’sozial Segregatioun zu Lëtzebuerg ëmmer méi grouss gëtt. An deen eis an der internationaler Ëffentlechkeet ëmmer nees erëm wéi Schmuddelkanner am Eck stoe léisst.

déi Lénk wëllen net esou weiderfueren. D’Land brauch Verännerungen.

D’Ekonomie muss erëm de Mënschen déngen an net ëmgedréint.

D’Leit mussen erëm vun hirer Aarbecht liewe kënnen an net permanent an Angscht virun der Aarmut liewe mussen.

D’Wunnenge mussen erëm fir jidderee bezuelbar sinn, d’Präisser an d’Loyeren dierfen net zu sozialer Ausgrenzung a Veraarmung féieren.

Eise Schoulsystem muss déi sozial Ënnerscheeder tëscht de Kanner méi kléng maachen amplaz se ze verstäerken.

Jonker musse wierklech Perspektiven hunn fir hir Dreem, Wënsch an Hoffnunge kënnen ze erfëllen.

Eis natierlech Liewensgrondlage musse geschützt a kultivéiert ginn, anstatt se um Altor vum Wuesstem an der Kompetitivitéit z’afferen.

Eeler Leit mussen de Respekt an déi Platz an der Gesellschaft kréien, déi se verdéngt hunn.

Fräiheet, Gläichheet a Solidaritéit mussen d’Fundament vun eiser Gesellschaft sinn.

Mir mengen, datt et sech lount, fir des Iddien ze schaffen. Mee duerfir brauche mer en Ëmdenken. Mee virun allem brauchen duerfir eng aner Politik!

CSV und LSAP haben die Stahlindustrie an Mittal ausgeliefert!

déi Lénk nehmen die Empörung von Wirtschaftsminister Schneider und von CSV-Fraktionschef Wiseler zum angekündigten Verkauf des Stahlwerkes Düdelingen durch die ArcelorMittal-Gruppe zur Kenntnis.

Jahrelang haben CSV und LSAP auf entscheidenden Posten in der Regierung (Schneider war bereits in der letzten Regierung Wirtschaftsminister, Wiseler Landesplanungsminister) es versäumt, die Stahlindustrie gegenüber dem ArcelorMittal-Konzern abzusichern. Sie haben damals z.B. verweigert die Laplace-Studie zu veröffentlichen, die die wirtschaftliche Überlebensfähigkeit der Standorte Rodingen und Schifflingen belegt hat. Des Weiteren haben sie mit Jeannot Krecké einen Kapital-Lobbyisten in den Verwaltungsrat des Stahlkonzerns delegiert.

Die Verantwortung liegt sicherlich nicht bei der Europäischen Kommission allein, sondern vor allem bei Mittal, den niemanden gezwungen hat bestehende Werke aus einem regional funktionierenden Kontext zugunsten von Einkaufsschnäppchen aufzugeben.

déi Lénk möchten hier noch einmal ihre Forderung einer Zusammenarbeit aller Stahlstandorte der Großregion (Luxemburg, Lothringen, Saarland) wiederholen. Dafür müssen die jeweiligen Regierungen sich stark machen. Dazu gehört auch eine europäische Stahlpolitik und der Aufbau neuer Aktivitäten der Metalltransformation. Außerdem soll die Stahlwirtschaft zu langfristigen Investitionen verpflichtet werden, unter Strafe der Rückzahlung aller erhaltenen Hilfen und einer grenzübergreifenden Vergesellschaftung nach dem erfolgreichen Vorbild der saarländischen Stahlindustrie in der 70er Jahren unter Oskar Lafontaine (damals SPD).

logo European Left logo GUE/NGL logo Transform! Europe